🌸 دانلود فیلم Gangs of New York 2002 (دارودسته‌های نیویورکی)

دارودسته‌های نیویورکی 2002 (به انگلیسی: Gangs of New York) یک فیلم درام و محصول 2002 کشور ایالات متحده آمریکا, ایتالیا, بوده و شما میتوانید برای دانلود فیلم دارودسته‌های نیویورکی 2002 دوبله فارسی روی لینک هایی که برای دانلود در صفحه می بینید اقدام کنید. داستان فیلم به این صورت هست که بیل کاتینگ قصاب سر دسته آمریکاییها، حریف ایرلندی خود کشیش والن را که سردسته گروهی ایرلندی به نام خرگوشهای مرده است میکشد و آمریکاییها پیروز میشوند. بعد از گذشت شانزده سال پسر کشیش، آمستردام به نیویورک باز میگردد تا از بیل به خاطر مرگ پدرش انتقام بگیرد..

این فیلم به کارگردانی Martin Scorsese, ساخته شده‌ است. برای دانلود مستقیم دارودسته‌های نیویورکی 2002 یا دانلود دوبله فارسی فیلم Gangs of New York 2002 تنها کافیست کیفیت فیلم مورد نظر را انتخاب کرده و گزینه دانلود را بزنید. فیلم ‌نامه این فیلم را Leonardo DiCaprio, Daniel Day-Lewis, Cameron Diaz, Liam Neeson, Brendan Gleeson, John C. Reilly, Jim Broadbent, Henry Thomas, Gary Lewis, Stephen Graham, نوشته ‌اند. همچنین اگر قصد دانلود دارودسته‌های نیویورکی 2002 زیرنویس فارسی با کیفیت 480p را دارید روی کیفیت مورد نظر کلیک کنید.

بازیگران Leonardo DiCaprio, Daniel Day-Lewis, Cameron Diaz, Liam Neeson, Brendan Gleeson, John C. Reilly, Jim Broadbent, Henry Thomas, Gary Lewis, Stephen Graham, در این فیلم به ایفای نقش پرداخته‌اند. نسخه های دیگری از این فیلم هم مانند دانلود فیلم سینمایی دارودسته‌های نیویورکی 2002 دوبله فارسی در پینک فیلم موجود هستند و تنها کافیست بر روی گزینه دانلود فیلم دارودسته‌های نیویورکی 2002 کلیک کنید. همچنین اگر قصد دانلود Gangs of New York 2002 720p را هم دارید پینک فیلم بهترین مکانی هست که میتوانید از آن برای دانلود فیلم استفاده نمایید.

رده سنی فیلم دارودسته‌های نیویورکی 2002 R بوده و قبل از دانلود فیلم دارودسته‌های نیویورکی 2002 باید گفت تماشای این فیلم برای افراد زیر R سال مناسب نیست! این فیلم در ژانرهای درام, تاریخی, جنایی, بوده و محصول کشور ایالات متحده آمریکا, ایتالیا, هست. زبان اصلی فیلم دارودسته‌های نیویورکی 2002 انگلیسی, ایرلندی, لاتین, چینی ها, بوده ولی ما در پینک فیلم دانلود فیلم دارودسته‌های نیویورکی 2002 دوبله فارسی را هم برای شما امکان پذیر کردیم. اگر قصد دانلود فیلم Gangs of New York 2002 را دارید باید این را هم اضافه کنیم که امتیار IMDB فیلم دارودسته‌های نیویورکی 2002 7.5/10 از 10 می باشد.

بیل کاتینگ قصاب سر دسته آمریکاییها، حریف ایرلندی خود کشیش والن را که سردسته گروهی ایرلندی به نام خرگوشهای مرده است میکشد و آمریکاییها پیروز میشوند. بعد از گذشت شانزده سال پسر کشیش، آمستردام به نیویورک باز میگردد تا از بیل به خاطر مرگ پدرش انتقام بگیرد.
در سال 1862، «آمستردام والفون» برای انتقام از «بیلِ قصاب» قاتل پدرش به نیویورک بازمی‌گردد.
در خلال جنگ‌های آمریکا. سالهای 1840 تا سالهای 1852. شهر نیویورک بر اثر جنگ‌های بین آمریکایی‌های بومی و ایرلندی‌های مهاجر به کوره ای داغ از آتش مبدل شده است. بیل کاتینگ قصاب (دانیل دی لوئیس) سر دسته آمریکایی‌ها حریف ایرلندی خود کشیش والان (لیام لیام نیسون) را که سردسته گروهی ایرلندی به نام خرگوش‌های مرده است میکشد و آمریکایی‌ها پیروز میشوند. بعد از گذشت شانزده سال پسر کشیش ،آمستردام (لئوناردو دی کاپریو) به نیویورک باز میگردد تا از بیل به خاطر مرگ پدرش انتقام بگیرد. او ابتدا ...
بیل کاتینگ قصاب سر دسته آمریکاییا، حریف خودش یعنی کشیش والن رو می‌کشه و آمریکاییا برنده ميشن. بعد از گذشت 16 سال پسر کشیش، به نیویورک برمي‌گرده تا از بیل به‌خاطر مرگ پدرش انتقام بگیره.
آمستردام تصمیم می گیرد تا انتقام مرگ پدرش را بگیرد که در یک درگیری باندی به دست یک جنایتکار به نام بیل «قصاب» کشته شد. در حین انجام این کار، او درگیر جنگ داخلی می شود.
در سال 1862 ، آمستردام والون به منطقه پنج پوینت شهر نیویورک باز می گردد تا از بیل قصاب ، قاتل پدرش انتقام بگیرد.

جهت دانلود فیلم Gangs of New York 2002 (دارودسته‌های نیویورکی) دوبله فارسی و با زیرنویس فارسی به پایین این صفحه مراجعه فرمایید.

برای شروع، اجازه دهید بگویم که من از جانبداران عظیم کار آقای اسکورسیزی هستم و او را به عنوان یکی از باورنکردنی ترین ناظران در نظر بگیرید که همه چیز برابر است. در هر صورت، هنگام ارزیابی صاحبان، باید فراموش کرد که او آن را هدایت کرده است، و آن را نه به عنوان کار او، بلکه به عنوان فیلم خودش، مورد بررسی قرار دهد. ما نمی‌توانیم به این دلیل که او نویسنده خارق‌العاده‌ای است، برج‌گو باشیم.

بله، عنوان من را دقیق خواندید. من و دو نفر از همراهان علاقه مند به فیلم، دارودسته‌های نیویورکی را مدت کوتاهی پس از نیمه تمام گذاشتیم. با بررسی زمان، انتخاب کردیم که نمی‌توانیم یک ساعت و بیست دقیقه بیشتر از دارودسته‌های نیویورکی را تحمل کنیم.

فیلم در صورتی که نباید باشد، بیش از حد واقع‌گرایانه است و به نظر می‌رسد که بخش‌های جدی قدرت را ترک می‌کند. برای آن که داستانی از پدر را برای کودکی بازگو می کند که بسیار پرتنش است. اسکورسیزی همیشه تا حدودی بی قرار بوده است، و تصور می کنم واینستین سازنده ممکن است نظری در قطعنامه MTV-esqe از این، یک درام دوره ای (؟) داشته باشد. نزدیک به شروع، یک صحنه مبارزه اساسی بین دو "قبیله" در حال مبارزه در بخشی از نیویورک وجود دارد. در این نبرد، نقطه کانونی با خون پاشیده می شود، برف پوشیده شده باید در حال چرخش به سمت بالا قابل مشاهده باشد، و گاهی اوقات افراد بدون مرگ بریده می شوند. با وجود این اختلاط ها، مبارزه اساساً غیرضروری واقع بینانه و عملاً غیر متعارف است. در یک ثانیه که در آن یک خانم بداخلاق میخ بلند روی مردی می پرد، فقط برای اینکه گوش مسخره ای در دست گرفته باشد، دوست قدیمی (که در مورد اسکورسیزی بی خبر) در حال بررسی کار قبلی جکسون، مرده، گفت: "[این کارگردان] یک پیتر جکسون بدخواه است." زنده (1992)، "بدترین فیلم خون و غرور ساخته شده تا کنون". و با در نظر گرفتن اینکه من او را به خاطر غافل بودنش سرزنش کردم، نکته ای داشت. دارودسته‌های نیویورکی تقریباً پاسخی به تلنگرهای وحشتناک اردوگاه استرالیایی بود.

و چه می توان در مورد بیهودگی واقعی و بیهوده گفت؟ من که یک مرد 17 ساله هستم، مطمئناً با خانم های برهنه غیر دوستانه نیستم، با این حال یک دوره و یک نقطه در فیلم Gangs of New York ها وجود دارد. در حین یک قسمت شدید به سمت همراهانم رفتم و با لحن پوزخندی گفتم: "آنچه که دارودسته‌های نیویورکی نیاز دارد، برهنگی بی دلیل است." پرستو! پس از دو دقیقه، در یک سالن ماساژ، صحنه ای به ما داده شد که با بسیاری از خانم های برهنه پوش همراه بود. در طول صحنه، هیچ گفتمانی واقعاً توصیه نمی کرد که این صحنه در منطقه مذکور اتفاق بیفتد، اما اینطور شد. اوه، به احتمال زیاد نکته‌ای دارد که من از دست می‌دهم، درست است؟

به طور کلی، واکنش‌ها و آتش‌تان را به من بدهید. با در نظر گرفتن همه چیز، من فقط بخشی از فیلم را دیدم. از چه چیزی آگاه باشم؟ شاید این قطعه ماوراء خشونت‌آمیز، بی‌مزه و تکنو-موسیقی دوره‌ای واقعاً شایسته ژست‌های اسکار باشد. به هر حال، واقعاً ترکیب یک چشم کاملا بسته، یک زمان بندی عالی نارنجی و شجاع دل با یک داستان انتقام جویانه تا حدودی وحشتناک به نظر می رسد. P.S. اسکورسیزی به فیلم مورد مطالعه خود "A Close Shave" با اولین شات از اصلاح مردی اشاره می کند. تصور کرد که این می تواند برخی را مجذوب خود کند.

من را ناامید می کند که برخی از افراد جوان تر که به تماشای Packs of New York رفته اند، مطمئناً در طیف وسیعی قرار می گیرند - دائماً بازی می کنند، زوج های بیست و چند ساله بیرون می آیند و در مرکز فیلم برای حمام و پاداش بلند می شوند. این فیلم، علی‌رغم حضور لئوناردو دی کاپریو، مانند تایتانیک، یک فیلم تخیلی نیمه قابل تأیید دیگر نیست. این دو فیلم منحصر به فرد و خارق العاده هستند. دیدگاه اسکورسیزی غیرقابل انکار به طرز شگفت‌آوری معقول‌تر و خشن‌تر از دیدگاه کامرون از بدبختی واقعی و عاشقانه‌های سرنوشت‌ساز است.

با در نظر گرفتن همه چیز، Posses of New York واقعاً ناقص باقی می‌ماند - بسیار شبیه فیلم The Last اثر ترنس مالیک. یکی می‌گوید یکی از فیلم‌های شماره یک من است - با این حال صادقانه بگویم، چه کسی اغلب به این فکر می‌کند که اکثر کارشناسان سینما باید بدانند که دارودسته‌های نیویورکی نخبه‌ترین فیلم در حرفه اسکورسیزی است که با فیلم‌های بزرگ و هر چند اغراق‌آمیز گاو نر و دوستان خوب قابل مقایسه است؟ در صورتی که از قبل مشخص نبود، فیلم شماره یک من که توسط اسکورسیزی هماهنگ شده است، راننده تاکسی و ارباب طنز است که از نظر جنایی اشتباه قضاوت شده است. در واقع، صاحبان نیویورک بهترین فیلم اسکورسیزی است که من آن را می بینم.

مسلما جدا کردن فیلم‌هایی که در جستجوی نقص هستند، کار من است، اما من برای Groups of New York معافیت قائل می‌شوم، زیرا به طور ناگهانی مهربانی از پیکربندی عالی خلقت، لباس‌ها، فیلمبرداری، موسیقی را به نمایش می‌گذارد. و جلوه های صوتی من به بازی لئوناردو دی کاپریو و کامرون دیاز توجهی نمی کنم، زیرا آنها به اندازه کافی به داستان پرداختند، با این حال اعدام دنیل دی لوئیس در نقش بیل قصاب واقعاً به عنوان شاید معقول ترین و پیچیده ترین آنتاگونیست در هر نقطه ای که در تمام وجود به تصویر کشیده شده است جدا است. از فیلم هیچ چیز از شاهکار دانیل به عنوان یک دشمن بی‌رحمانه موذی و متعصب پیشگام خارجی در آینده‌ای نامعلوم جلوه نمی‌کند، زیرا دانیل به معنای واقعی بدون طعنه، ناله‌کردن، پوزخند و بیان‌های معمولی زیر دستی که بدخواهان فیلم‌های کلیشه‌ای دارند، وارد آن شخص می‌شود.

من کتاب هربرت آسبری را مطالعه کرده‌ام و فیلم با هم آشنا شد و در کمال تعجب از حدس من فراتر رفت. من می‌توانم به توضیح درباره اقتباس سینمایی گروه‌های نیویورک ادامه دهم، اما اساساً فرصت و کار روان‌شناختی برای نوشتن یک نظرسنجی گسترده برای جدا کردن فیلم را ندارم. چشم انداز اسکورسیزی یک کار بزرگ کاملاً پذیرفته شده با ایرادات محسوس تقریباً صفر خواهد بود به این احتمال که او انتخاب محصول نهایی را از Miramax تحت رهبری هاروی واینستین به او داده اند، اما من ادعا نمی کنم که برش دراماتیک گروه های نیویورک است. بریده کارگردانی او - به هیچ وجه فیلم کوتاهی وجود نخواهد داشت و من انتخاب اسکورسیزی را در پی عبور از چرخه تغییر غیرقابل تحمل و رسیدن به ضرب الاجل می دانم.

مارتین اسکورسیزی، دنیل دی لوئیس ، فیلمنامه نویسان و تیم سازنده قطعاً تمجیدهای خود را دریافت خواهند کرد، پس از اینکه اسکورسیزی بارها در یک رشته طولانی از شکست ها خجالت زده رفت، زمان اعطای اسکار را دریافت خواهد کرد.

من درگیر تبلیغات شدم. من فقط صاحب آن خواهم شد. تلاش برای تبلیغ برای «دار و دسته های نیویورک» اسکورسیزی بر من تأثیر گذاشت. من در آن لحظه آن را همراه با تصاویر متحرک شماره 1 سال قبل خود پست می کردم که در هر زمانی حتی آن را دیده بودم. دی کاپریو برای بهترین سرگرمی! دی لوئیس برای بهترین سرگرمی نقش مکمل! اسکورسیزی برای بهترین رئیس! بهترین عکس!

خب، حدس بزنید چی؟ پس از دیدن آن، می توانم این را بگویم:

دی کاپریو برای بهترین سرگرمی! دی لوئیس برای بهترین سرگرمی نقش مکمل! اسکورسیزی برای بهترین رئیس! بهترین عکس! دیاز بهترین بازیگر مکمل U2 برای بهترین آهنگ!...تصویر را بگیرید؟

من پیش بینی می کردم که فیلم باید عالی باشد، مطمئنا. انتظار داشتم از شدت جنگ و ارتباط بین افراد سرگرم کننده خارق العاده غافلگیر شوم. فیلم به نحوی که من هرگز انتظارش را نداشتم منتقل کرد. من یکی از آخرین کسانی بودم که امروز از تئاتر خارج شدم، زیرا باید خودم را در زمان و مکان کنونی حفظ کنم و به خودم دلداری بدهم که به احتمال زیاد هرگز یک آمستردام والون وجود نداشته است که پدرش در جوانی توسط بیل قصاب کشته شده باشد. . اینکه دارودسته‌های نیویورکی که بر اساس موقعیت‌های آشکار ساخته شده است، صدها سال و نیم به عقب بازمی‌گردد، و به هر حال هیچ یک از افرادی که کشته شده‌اند زنده نمی‌ماندند تا امروز را ببینند.

با این حال، اسکورسیزی من را داشت. . او من را خم کرد تا تمام هوس‌هایش را برآورده کنم، باعث شد در حین غش بچرخم، پاهایم را به رقص بزنم، به بی‌وفایی‌ها نگاهی گشاده بیندازم، در نهایت با عکس پایانی کاملاً له شده‌ام، یک قطعه زیبا از عکاسی نیمه‌زمان گذر در توسعه نیویورک در همین دقایق پایانی بود که احساس کردم چیزی در گلویم بالا می رود. این یک تمایل متزلزل، بی شباهت به بخش‌هایی از گروه‌های مبارزه نبود (که باعث شد این تماشاگر عموماً خونسرد باعث ناراحتی شود). تمایل واقعی بود من از اینکه انسان چه کاری می تواند انجام دهد و با چه سرعتی می تواند فراموش کند ناراحت بودم.

اسکورسیزی به طور مداوم به نظر می رسید که انگشت خود را روی ضربان کشور گذاشته است. درک این موضوع برای من غیرممکن است که او بفهمد زمانی که دارودسته‌های نیویورکی در حال فیلمبرداری است چگونه خط داستانی نزدیک به مناسبت های امروزی را نشان می دهد. او چگونه می‌دانست که در نزدیکی لبه مخاطره‌آمیز درگیری که به آن دو نیاز دارند، جوانان کشور (مثل من) شروع به یافتن صدای سیاسی خود می‌کنند...

اسکورسیزی، یکی یکی از بهترین مغزهای واقعی این دوره یا زمان دیگر، در واقع تصویری را ساخته است که مشخصه زمانه آن است، عمدا یا غیر عمدی. با این وجود، این که فیلم نمی توانست بدون نمایشگاه های خیره کننده دنیل دی لوئیس، جیم برادبنت (به سرعت تبدیل به سرگرم کننده شماره 1 من)، هنری توماس، و نمایشگاه های تکان دهنده ای قوی از لئوناردو دی کاپریو و کامرون دیاز کار کند. مدتها پیش هر دوی آنها را به عنوان "فقط یک چهره زیبای دیگر" معذور کرده بودم).

"دار و دسته های نیویورک" واقعاً فیلم اصلی سال 2002 است. با این حال، جذاب ترین فیلم نبود. مطمئنا جذاب بود بهترین زمان نبود. به احتمال زیاد حتی فوق‌العاده هم نبود (شرط می‌بندم که «جاده به سوی نابودی» را یک پله بالاتر از آن قرار دهم). با این حال، این فیلمی بود که تقریباً برای مدت طولانی از این نقطه به خاطر می‌آوریم، زیرا «خیابان‌های پست» اسکورسیزی و دیگر آثار هنری سینمایی او را به یاد می‌آوریم. این همان چیزی است که برای مدت طولانی در کلاس‌های فیلم دیده می‌شود.

این برای استفاده از بیانی خسته‌شده، یک ضرورت غیرقابل تردید است.

با در نظر گرفتن همه چیز، به نظر می رسد که من در اقلیت خواهم بود، به هر حال در اینجا می توان گفت، به هر حال. من به سختی می‌توانم این رئیس مشابه را بپذیرم که چنین آثار هنری خیره‌کننده، در حالی که احتمالاً عموماً دوست‌داشتنی نبود، به عنوان راننده تاکسی، دوستان خوب و گاو نر. دو ساعت و 45 دقیقه تفاله کامل برای حل یک تصمیم در مورد سوال 30 سال تاریخ واقع گرایانه کافی است.

Gangs of New York دقیقاً بر اساس جنگ دسته جمعی در مناطق نیازمند پنج فوکوس و بووری بنا شده است. نیویورک در اواسط 100 سال نوزدهم، قبل و در طول درگیری سراسری. اسکورسیزی و جی کاکس، فیلمنامه نویس، هر چند که دقیقاً بر اساس شخصیت ها و موقعیت های واقعی ساخته شده باشند، با مواد اولیه با ذهن خلاق وحشی برخورد کرده اند و نتیجه آن فاجعه ای بیش از حد، پر از واژه های رایج و احمقانه با حداقل زمینه اجتماعی یا سیاسی متقاعدکننده است.

پیکربندی بسیار مجلل و آشکارا عجیب و غریب است - با این حال بیشتر "واگن خود را رنگ کنید" - اما بسیاری از پیچش های تخیلی نام تجاری اسکورسیزی وجود ندارد. صحنه اصلی قدرت واقعی، بر خلاف خودنمایی بیش از حد، صحنه‌ای است که در آن به خارجی‌های ایرلندی که در کنار اسکله ظاهر می‌شوند، تابعیت داده می‌شود، به خدمت سربازی می‌آیند، به کشتی‌ها - کشتی‌های نظامی - به‌عنوان آخرین مکان‌های استراحت درگیری‌های سراسری برمی‌گردند. مردگان در تمام مدت تخلیه می شوند.

دارودسته‌های نیویورکی به طور کامل در استودیوهای فیلم CineCitta در رم ساخته شده است، و دکورها هنوز چیزی به نظر نمی رسند که هستند. جایی که تصور می‌شد در «دوره بی‌گناهی» تقریباً می‌توان بوی تجملات طبقه پولدار را استشمام کرد، محله‌های یهودی‌نشین، خاک و ساختارهای در حال متلاشی شدن اینجا پارک موضوعی دست‌نخورده‌ای هستند. که بیش از دو ساعت پلات اضافی را تنظیم می کند و جای تعجب ندارد، در نارسایی کمیک بوک خود مضحک است - تقریباً مانند یک نفر اول مدرسه سینما که دو یا سیصد آیتم اضافی به او داده شده بود، اخیراً به آنها توصیه کرده بود که منتظر بمانند. صحنه‌های صوتی و ادعا می‌کنند که یکدیگر را خفه می‌کنند، در حالی که سس گوجه‌فرنگی می‌ریزد.

بعد از قدرت صحنه‌های مبارزه ساخته شده برای فیلم‌هایی مانند The Last stand، Saving Confidential Ryan و Gettysburg و Band of Siblings از تلویزیون، دارودسته‌های نیویورکی که توسط مدیرانی مانند والتر اسلوپ نیز ساخته شده است، بازگشتی به فیلمسازی به سبک دهه چهل و پنجاه است. با این حال، حتی برخورد بین جان وین و ویکتور مک لاگلن در مرد صلح‌آمیز واقع‌بینانه‌تر بود.

همچنین به طرز مضحکی افتضاح آتش‌نشانان است، در حالی که صحنه‌هایی وجود دارد که به دلایل ناشناخته ظاهر می‌شوند. ، به سبک پلیس سنگ بنای تسریع شده است. صداپیشگی در طول شورش های پیش نویس اوج (و غیرقابل قانع کننده) عمیقاً تحقیرکننده است - تقریباً انتظار می رود عناوین کاغذ عطف به سبک چهل دهه. در گذشته برخی از موسیقی های جامعه ایرلندی، موسیقی متن - U2؟ - به طرز نفرت انگیزی در جای خود نیست.

لئوناردو دی کاپریو به طرز وحشتناکی به عنوان یک (احتمالا) محکم و انتقامجو به دنبال فرزند کری است، در حالی که دنیل دی لوئیس، با سبیل های مواج مانند آنتاگونیست یک درام ویکتوریا. ، تقریباً به اندازه یک شمشیر نوری جنگ ستارگان Woolworths، بدون باتری، تهدید کننده است. کامرون دیاز به ندرت ثبت نام می کند، و با وجود اینکه جیم برادبنت در نقش ویلیام «رئیس» توید، رئیس لابی بد Tammany خوب است، سخت است که بپذیریم شخصیت او می تواند نفوذ سیاسی داشته باشد.

این اثر اسکورسیزی است توسط یک حاشیه وسیع، با سس گوجه فرنگی، اما مقیاس بزرگ آن، آن را به یک رقیب اسکار تبدیل می کند. با این حال، متأسفانه غیرمنتظره خواهد بود، با فرض اینکه این فیلمی بود که در نهایت جایزه مارتی را به ارمغان آورد.

بیش از 20 سال است که واقعاً شکل می گیرد، "دار و دسته های نیویورک" با تبلیغات و کمی شایعات در مورد خلقت تقریباً تحت الشعاع قرار می گیرد. از اختلافات ادعایی بین رئیس مارتین اسکورسیزی و سازنده هاروی واینستین؛ ترفندهای مشهود لئوناردو دی کاپریو در خارج از دوربین که ساخت عقب و غوطه ور شدن کامل دنیل دی لوئیس را در این کار آسان کرد. در زمانی که تاریخ تحویل دو بار عقب انداخته شد، همه چیز عالی به نظر نمی رسید، در هر صورت، من راضی هستم که بگویم «دار و دسته نیویورک» فقط بهترین فیلم اسکورسیزی از زمان «رفقای خوب» نیست، اما موقعیت ها یکی از بهترین کارهای او تا به حال.

دارودسته‌های نیویورکی با یک کار ظاهری دلپذیر توسط لیام نیسون آغاز می شود، به عنوان پدر جوان آمستردام (دی کاپریو) که گروه ایرلندی خود را برای مبارزه با ویلیام کاتینگ (دی-لوئیس) و گروهش آماده می کند. از "بومیان" برای کنترل Five Focuss منطقه ای که در طول دهه 1800 به دیگ مهاجران تبدیل شده است که همگی حق خود را بر زمین تضمین می کنند. هیچ اسلحه ای وجود ندارد، فقط لبه ها، نه درخشان و نو، هر چند تیز و سازگار با سن، و به زودی برف سفید از خون سرخ می شود و پدر آمستردام به دلیل برش ویلیام "بیل قصاب" در مقابل چشمانش مرده است.
فست فوروارد شانزده ساله و آمستردام از مدرسه تغییر نمی کند و با قاطعیت برای گلزنی قابل تشخیص نیست. Five Focuses محلی نیست، همانطور که در حال حاضر تحت دست فشرده بیل قصاب است، که به دلیل عدم وجود یک کلمه برتر، یک نوع اولیه پیشگام جمعیت است. هر گریه، شلوغی، فاحشه و امتیازی می بیند که یک قسط به جیبش می رود. هر چند که ممکن است، همانطور که مستاجران پنج فوکوس با یکدیگر می جنگند،

آمریکا در حال برنامه ریزی برای نبرد با خود است و کارگران را واقعاً قایق می کشد (همه در یک سکانس واقعاً مهم بیان می شوند).

همانطور که آمستردام روش های پنج مکان را می آموزد، او به پوشش بیل قصاب می پیوندد، در ابتدا به دنبال انتقام خود می گردد، در هر صورت، بیل که آمستردام چاشنی تر را درک نمی کند، او را تشویق می کند و خیلی زود دستگیر می شود. با تأثیر ساده، نفوذ و نقدینگی به سفارش او. هر چه او نزدیک تر می شود، بیشتر در هم می پیچد، و به طور مشابه، بیل می بیند که محیط کلی خود تغییر می کند. دیگر هرگز قدرت وحشی نمی تواند در هیچ نقطه ای حکومت کند، با این حال، رای دادن در حال حاضر سخت تر از تیراندازی شده است و ارادت های او با مردمی که رشته ها را می کشند، که زمانی راه جایگزین را به فعالیت های بی فکر او می چرخانند، در حال حاضر در خطر است.
"دار و دسته های نیویورک" فیلمی نزدیک به کمال است که از دیدگاه بی نهایت کوچک در یک محله به گستره وسیع تری از کشوری که در شرف آغاز یک جنگ بزرگ درگیری جهانی است حرکت می کند. نمایشگاه‌ها بی‌نقص هستند و دنیل دی لوئیس در نقش بیل قصاب خیره‌کننده است، و او در مورد دریافت جایزه اسکار سؤال خواهد کرد. به هر حال معیوب است. شخصیت کامرون دیاز، که قلبش چیزی شبیه به سه مرد است، به اندازه کافی زمان روی صفحه نمایش داده نمی شود و چیزهای بیشتری وجود دارد که ما آرزو می کنیم با بیل قصاب آشنا شویم، شاید تا حد زیادی یک داستان اصلی برای نشان دادن انگیزه های او.

میل و اطمینان اسکورسیزی در پشت دوربین باعث می شود که این نقص ها به سرعت از بین بروند. در اینجا چیزهای زیادی وجود دارد - از جزئیات مجموعه مجلل گرفته تا زبان بومی جاده ای دهه 1800 نیویورک - شما آرزو می کنید که فیلم، صرف نظر از زمان سه ساعته آن، ادامه پیدا کند. این دنیایی است که آدم آرزو دارد کمی بیشتر در آن صبر کند. چیزهای زیادی از تغییر دارودسته‌های نیویورکی ساخته شده است، اصطلاحی که باعث درگیری بین اسکورسیزی و واینستین شد.

به هر حال، اسکورسیزی گفته است که دی‌وی‌دی بریده‌شده کارگردان وجود نخواهد داشت، اما اینجا به او اعتماد می‌کنیم. دوباره بررسی می کند.

Packs of New York در نیویورک قرن نوزدهم اتفاق می افتد (به طور دقیق اواسط دهه 1850) و داستانی را روایت می کند که اکثر خارجی های ایرلندی که به نیویورک می آمدند، همزمان درگیری سراسری در حال جوشیدن بود، و آگاهی از تأثیرات اولیه گروهی. در نیویورک.

«بومی‌های» انگلیسی که از زائران اولیه انگلیسی غافل شدند (در حالی که از حکومت انگلیسی دور می‌شدند) صاحبان غالب در محله «پنج نقطه» نیویورک هستند. صحنه اولیه یک مبارزه دسته جمعی رویارویی بین احتمالاً اولین خارجی های ایرلندی و ارادتمندان آنها را نشان می دهد، علیه "بومیان" که به ورود افراد دست نخورده به "قلمرو" خود اعتراض می کنند.

شانزده سال پس از این واقعیت، مرد جوانی که از درگیری دور شده بود در حال حاضر مرد است. این پدرش بود که گروه «خرگوش‌های مرده» ایرلندی را راند، اما در آن نبرد بی‌رحمانه و مضحک افتتاحیه به‌شدت کشته شد.

بازگشت او بی‌تکلف است، و او به‌طور تصادفی مسیر خود را به سمت توپ می‌برد. تا کسی را که شانزده سال زودتر پدرش را کشت، بشناسد.

با این وجود، چیز دیگری در دارودسته‌های نیویورکی وجود دارد که طرح تلافی احتمالی آن است. دیدگاه تضاد سراسری وجود دارد و دست سیاسی بخش فوق العاده جذابی را به عهده می گیرد. مهاجران دائماً با قایق ظاهر می شوند و توجه آنها جذاب است. داستان "تصویر بزرگ" در اینجا، داستانی است که شما ترجیح می دهید نادیده نگیرید.

حتی با وجود این که اجزای اسطوره های بسته در دسترس هستند (قدرت به وحشت، اشتراک منافع، توجه، و در کمال تعجب، دخالت سیاسی) خودتان را فریب ندهید. دارودسته‌های نیویورکی بسته معمولی شما نیست.

Gangs of New York بسیار بیشتر است و جای تعجب نیست. دارودسته‌های نیویورکی به سختی 20 سال است که در ذهن اسکورسیزی بوده است. در واقع، این باید ساخته بعدی او پس از تحویل Cabbie در سال 1977 باشد. واضح است که برای یک توضیح یا توضیح دیگر عقب رانده شد همچنین، تخلیه خلقت به دلیل حملات یازدهم سپتامبر به تعویق افتاد، و تحویل به دلیل تعویق افتاد. انبوه فیلم های پرفروش تابستانی در هر صورت، تعویق آن مستحق مکث بود. پیشرفت دارودسته‌های نیویورکی تعجب آور است. واقعاً توضیح خوبی برای عدم قطعیت وجود ندارد که شما در شهر نیویورک قرن نوزدهمی هستید، نه توضیح واضحی که بپذیرید شخصیت ها واقعی هستند. نحوه رفتار آنها برای بازه زمانی و منطقه ای که در آن قرار دارند کاملاً قابل باور است.

دی کاپریو منظم ترین نقش خود را بر عهده می گیرد و او این کار را واقعاً به خوبی انجام می دهد. او نمی تواند یک بیان ایرلندی انجام دهد، با این حال این جای نگرانی نیست. به هر حال نمایش توسط دانیل دی لوئیس گرفته شده است. دی لوئیس به شخصیت خود، بیل کاتینگ، روحیه ای بسیار وحشیانه، شکاک و مطمئن می دهد. این بدان معنا نیست که شخصیت های مختلف با توجه به این واقعیت که زیبا هستند، به یک اندازه زیبا نیستند. در هر صورت انتقال او به این شخصیت باعث درخشش او می شود. در صورت عدم انتخاب او برای اسکار بازیگر نقش مکمل، ناامید می شوم.

یکی دیگر از مکان های جالب توجه (بدون تخریب) رفتار بین تجمعات مختلف است که در فیلم Gangs of New York نمایش داده می شود و چگونه آنها و آنهایی که امروز وجود دارند، از پلیس، رقبا، مسائل دولتی و حتی دخالت در کارهای خلاف تضاد دارند.

Gangs of New York ممکن است بهترین فیلم امسال باشد. این یک قطعه افسانه‌ای است که در یک بازه زمانی «دوره‌ای» اتفاق می‌افتد، در فضایی که ما به‌طور کلی درباره آن می‌دانیم. ما می‌توانیم با شخصیت‌ها ارتباط برقرار کنیم و می‌توانیم در طول مسیر با چند چیز آشنا شویم.

اگرچه فیلم درخشان و عالی است، من متوجه شدم که چند قطعه از آن ضعیف هستند. رتبه 8 ستاره در اینجا به ندرت بدست آمده است. در هر صورت، با وجود این، در هر صورت نباید این یکی را از دست بدهید.

دارودسته‌های نیویورکی ترکیبی از چیزهایی را ارائه می‌کند که یک فیلم خارق‌العاده را واقعاً وادار می‌کند! عمق قوی، صحنه‌های «نبرد» غیر گیج‌کننده، بازیگران فوق‌العاده شخصیت‌ها، فیلمبرداری خارق‌العاده، و مهم‌تر از آن، سبک تصویری فوق‌العاده که بررسی می‌شود! علاوه بر این، پیشرفت مناسبت ها سرعتی دارد که برای حمایت از پیشرفت فرد و برای بیان داستان افتخارآمیز است.

انبوهی از برداشت های خشن وجود دارد... با این حال، سلام، دارودسته‌های نیویورکی نیست. انتظار می رود موقعیت های جاده های شهر نیویورک آن دوران را کشف کند؟ آیا انتظار نمی رود که آنها مکان های فوری داستان باشند؟ به احتمال زیاد، اسکورسیزی قصد ندارد با ذهن خلاق بصری خشن به تماشاگران حمله کند تا اعصاب خود را خفه کند یا بیهوش کند. وحشیگری واقعاً در کتاب هربرت آسبری با عنوان مشابه پاشیده شده است! موفقیت شگفت‌آور، من در واقع از این که چگونه اسکورسیزی می‌توانست چنین کتاب قطوری را در یک فیلم جمع‌آوری کند، بدون توجه به احساس واقعی شهر نیویورک قرن نوزدهم که مملو از چنین گروه‌ها و قبیله‌های آلوده بی‌شماری بود، شگفت‌زده هستم. چیزی که می‌بینید یک کلان‌شهر پرهیاهو است، نه توسط وسایل نقلیه یا سازه‌های ساختمانی، بلکه توسط مردمی که برای قدرت می‌جنگند و دیوانه می‌شوند! دارودسته‌های نیویورکی به عنوان مجموعه ای از تجربیات نمونه در مورد شهر نیویورک در مرحله ابتدایی خود غالب است. نوع جوامع چندگانه آن در اطراف به تصویر کشیده شده است. جوهر کتاب آسبری به طرز درخشانی بررسی شده است. پیشرفت کاراکترها در همه جا با آن همراه است. موضوعات عبادت و قصاص در دارودسته‌های نیویورکی به طور قاطع بیرون می‌آیند. در واقع، حتی طرح‌های فرعی نیز به‌طور برجسته ارائه می‌شوند، گویی طعم‌های ضروری اضافه شده برای پیشبرد طرح اولیه هستند. آنها با پیوستن، درک بالا به پایین از طرز فکر، اخلاق و مسائل قانونی نیویورک در آن زمان ارائه می دهند.

گروهی باورنکردنی از افراد سرگرم کننده برای شیفته جمعیت! من واقعا لیام نیسون را در شغل پدر ویلون درک نکردم. دانیل دی لوئیس یک اعدام غیرقابل تصور "قصاب" را انجام می دهد ... از بیلی جوان تر، رئیس آمریکایی های محلی، به "قصاب" خود - 16 سال نه چندان دور. فکر می‌کردم جوانی که نقش مرد جوان را بازی می‌کند، آمستردام، تصمیمی خارق‌العاده است. نگاهی به تضاد ظاهر او و آمستردام بزرگ لئوناردو دی کاپریو داشته باشید، منظور من را متوجه خواهید شد. من مشتاق دیکاپریو نیستم، با این حال واقعاً فهمیدم که او واقعاً در معرفی شخصیت خود بسیار خوب عمل می کند. کامرون دیاز واقعا جذاب است. او به تماشاگران دستور می دهد بدون توجه به این که آیا کارش در زیرمجموعه های داستان فرو می رود یا خیر. علم فوق العاده ای بین شخصیت او و دی کاپریو وجود دارد. با به تصویر کشیدن جیم برادبنت در اینجا به عنوان رهبر بد شهرداری، توید، علاوه بر واکفورد اسکوئرز منحط او در نیکلاس نیکلبی، می توانم بگویم که او به طرز غیرقابل تصوری در انجام هر شغل شرور صدها سال گذشته مهارت دارد. این گفتمان به طرز تحسین‌برانگیزی با هر فرد کار می‌کند و جمعیت را به ذره‌های دانش مناسبت‌های معتبر سوق می‌دهد. استفاده از فلاش بک ها به طرز فوق العاده ای به پایان رسیده است. این نیاز هیجان انگیز آن برای کشف احساسات شخصیت ها در آن دقایق و همچنین ایجاد رفلکس های بازبینی برای نشان دادن موقعیت های گذشته شخصیت ها را برطرف می کند.

تأثیرات واقعی زندگی تکان دهنده است و هرگز تماشاگران را با حس زیبایی شناسی خود مهم باقی نمی گذارد. اگر همه چیز برابر باشد، به ناظران این امکان را می دهد که تاریخ را به گونه ای که واقعی به نظر می رسد به یاد بیاورند. برای مثال، هر یک از صحنه‌های «شورش» یا «دعوا» را در نظر بگیرید، نمی‌توانستم خودم را مجبور کنم حضور آن موقعیت‌ها را محکوم کنم. آنها بیش از حد واقعی به نظر می رسند که نیاز به اعتبار معتبر ندارند. تماشای آن ساکنان نیویورک که از تیغه‌های آشپزخانه‌شان استفاده می‌کنند، من را سرد و وحشت می‌کند. دارودسته‌های نیویورکی برای من بسیار کاربردی است.

نمرات جان کارپنتر در همین راستا است، خیلی جالب است! آنها واقعاً باعث می شوند که قلب من در حالت هماهنگی با آنها قاطعانه به تپش برسد. دارودسته‌های نیویورکی کاملاً قوی و افسانه ای است، داستان به طور بی عیب و نقص با شخصیت ها فرو می ریزد.

فیلم شماره یک من در سال!

یک هفته شگفت انگیز بود که به سراغ فیلم های سینمایی رفتم. برای شروع، ورود The Two Pinnacles، ادامه‌ی فرمانروای حلقه‌ها که مشتاقانه منتظرش بودیم، آمد. در حال حاضر فیلم جدید مارتین اسکورسیزی به نام Packs Of New York را داریم. لئوناردو دی کاپریو (تایتانیک)، کامرون دیاز (پیام رسان های آسمانی چارلی) و دنیل دی لوئیس (بازمانده موهیکان) در دارودسته‌های نیویورکی بازی می کنند. دارودسته‌های نیویورکی اخیراً سر و صدای زیادی در مورد آن ایجاد کرده است. برخی از روش‌هایی که قرار است در مقابل یکی دیگر از فیلم‌های دیکاپریو در یک هفته دیگر، یعنی «اگر ممکن است مرا بگیر» استیون اسپیلبرگ، عرضه می‌شود. با این حال علاوه بر این، به این دلیل که Gangs یکی از بهترین فیلم های سال به نظر می رسد. علاوه بر این، در حال حاضر، به احتمال زیاد بهترین فیلم بازی نزدیک به The Two Pinnacles. متأسفانه، هیچ یک از فیلم های نزدیک ما چاپی از آن دریافت نکرده اند. من دیروز در برلینگتون پیدا کردم، در واقع. در هر صورت، ممکن است در هفته های آینده به اندازه کافی خوش شانس باشیم که آن را یکی از خیمه شب بازی های نزدیک خود ببینیم. تا آن مرحله، من حدس می‌زنم که شما فقط باید کنار باشید، مگر اینکه آن را مونترال یا برلینگتون ببینید. دارودسته‌های نیویورکی که در شهر نیویورک در اواسط دهه 1800 و در بحبوحه درگیری های قریب الوقوع سراسری روی داد، روایت مرد جوان ایرلندی به نام آمستردام والون را بازگو می کند که مرگ پدرش را در کودکی در منطقه ای ناخوشایند از نیویورک به نام The Five دید. تمرکز. پدر او، با بازی لیام نیسون، وزیر ایرلندی است و در آن زمان، ایرلندی های دیگر را در برابر گروه حریف در نیویورک رهبری می کند که در آن زمان شخصیت دانیل دی-لوئیس، بیل قصاب، رهبری می کرد. پس از دیدن پایان پدرش به خاطر بیل قصاب، آمستردام از خانه ای در نیمه راه خارج می شود، و هنگامی که او به اندازه کافی سراشیبی را طی می کند، به تنهایی به طور کامل قصد دارد تا قصاص مرگ پدرش را دنبال کند. آمستردام خود را با بیل قصاب همسو می کند و می فهمد که چگونه با جاده های شدید پنج مکان کنار بیاید. در مسیر، او با یک خانم فوق العاده با بازی کامرون دیاز به نام جنی اوردین ملاقات می کند. جنی یک جیب بر است و شعله قدیمی آمستردام در فیلم Gangs of New York است. به هر حال، در مدت طولانی و آمستردام و جنی نزدیک‌تر می‌شوند، یکی از همراهان آمستردام به نام جانی سیروکو، با بازی هنری توماس (E.T.، Every one of the Lovely Ponies) و علاوه بر این، شیفته جنی، به این کار در میان نگاه می‌کند. آمستردام و جنی جانی، مملو از اشتیاق، آمستردام را به گاو قصاب می‌فروشد، او نمی‌دانست که آمستردام فرزند وزیر ایرلندی است که او سال‌های بیشماری قبل از آن کشته بود. در حال حاضر جبهه‌های جنگ بین مردم محلی نیویورک و ایرلندی، سیاه‌پوستان و مهاجران مختلف که گروه دشمن آمستردام به نام خرگوش‌های مرده را تشکیل می‌دهند، ایجاد می‌شود. فیلم واقعا تکان دهنده است. همانطور که قبلاً بیان شد، در برابر تضاد سراسری و بیانیه پیش نویس لینکلن اتفاق می افتد. شهر نیویورک در آن زمان با اغتشاشگران و دزدانی که درگیر درگیری بودند، سردرگم بود. این واقعاً باعث شد که مقررات مارشال در شهر اعلام شود. فیلم این صحنه ها را با دقت و دقت باورنکردنی به تصویر می کشد. یکی دیگر از طبیعت باورنکردنی فیلم، پلان تنظیم آن است که بسیار بزرگ است و هیچ اثر پیشرفته ای در اینجا وجود ندارد که واقعی نباشد. آنچه می بینید همان چیزی است که در دارودسته‌های نیویورکی به دست می آورید و ما مقدار قابل توجهی را می بینیم. نمایشگاه ها از هر فرد از بازیگران درخشان است. من نمی توانم یک فرد انفرادی را برای غر زدن در نظر بگیرم. علاوه بر این، موسیقی استفاده شده در فیلم Gangs of New York نیز بسیار جذاب است. این شامل تعدادی امتیاز ساخته شده توسط نویسنده برنده جایزه موسسه، هاوارد شور (استاد حلقه ها) است. U2 ملودی را اجرا می کند که در فیلم Gangs of New York ظاهر نمی شود، البته احتمالاً در تیتراژ پایانی و در موسیقی متن فیلم به نام «دستانی که آمریکا را ساختند». همچنین قطعات مختلف موسیقی بی شماری که در فیلم Gangs of New York به کار رفته است. موسیقی سنتی جامعه با پیشینه های مختلف آهنگ های برجسته ترین موسیقی سلتیک. اسکورسیزی به طور مؤثری در هماهنگی دارودسته‌های نیویورکی کار کرد و به احتمال زیاد واقعاً فوق العاده است، به احتمال زیاد ایده آل ترین فیلم سال نیست. با این وجود، من با احتیاط می گویم که Packs Of New York بهترین فیلم سال است، زیرا فیلم دیگری نیز وجود دارد، تا حدی در خلاصه داستان من، که دیدن آن بسیار مهم است: Catch Me on the off شانس که می خواهید قادر خواهد بود، به همین ترتیب لئوناردو دیکاپریو را به نمایش می گذارد. ****

واقعاً، من فکر می‌کنم صرف‌نظر از ستایش (و نمرات بد) که می‌گیرد، «دارندهای نیویورک» هنوز اشتباه قضاوت و تفسیر شده است. اسکورسیزی در مورد چنین چیزهای بی شماری در دارودسته‌های نیویورکی آنقدر زیاد صحبت می کند، که در صورت تماشای آن به جای ظهور در آن، واقعاً قدرتمند است و کاملاً واضح نیست. بسیاری از چیزهایی که توسط یک کارشناس معمولی به عنوان کیچ تلقی می شوند، واقعاً یک نکته بسیار مهم را نشان می دهند، و به همین ترتیب، تعداد زیادی از تفاوت های ظریف وجود دارد. مدل همراه در واقع منظور من از گستردگی فیلم نیست، اما در یک صحنه، که در آن کسی به جیب بری، کامرون دیاز، به عنوان خانم آمستردام اشاره می کند، آمستردام نام شخصیت لئو دیکاپریو است، او یا مسخره کردن رابطه آنها یا اینکه آنها واقعاً مختل شده اند، البته هیچ اطلاعیه یا صحنه دیگری از ازدواج رخ نداده است. این دقیقاً همان کاری است که کاپولا در فیلم Gangs of New York‌های «پدرخوانده» انجام داد. شخصیت‌ها به چیزهایی اشاره می‌کردند یا بچه‌ای دیده می‌شد، و این یک چیز موافق است یا اتفاقی را نشان می‌دهد که در هر حال صحبتی از آن نشده یا خبری از آن نیست... ازدواج، معرفی یک جوان، قتل، و و به همین ترتیب، که به همین ترتیب زمان سپری شده و برخی جزئیات جزئی را نشان می دهد که با خود داستان اصلی مرتبط است. با توجه به فیلم به طور کلی، داستان اصلی چندان اهمیتی ندارد، با این حال نشان می دهد که اتفاقی افتاده است که به ما نشان داده نشده است، مدتی سپری شده است، و در GONY، لئو و کامرون در حال حاضر زوج قابل اعتماد و قابل اعتماد دنیل دی-لوئیس در بهترین شغل خود تا به حال، نقش مردی به نام "قصاب" را بازی می کند که گروهی را که بر خلاف پدر لئو بود را می راند. او به سبک هنرپیشه‌های تکنیکی خارق‌العاده، براندو و بابی دنیرو، نقش برجسته نیویورکی خود را در صحنه و خارج از مجموعه حفظ کرد. در حال حاضر، یک کارشناس بیان کرد که شخصیت او، شاید بتوان گفت، فراتر از مضحک، P.T. Barnum-ish (P.T. Barnum نیز یکی از افراد فیلم است و برای توضیح خوب در چند رویداد نام برده شده است)، که او باید توسط رایانه شخصی ساخته می شد... با این حال، این بخش مهمی از شخصیت او است. همچنین داستان و زمان. او شخصیتی از آمریکا است که کنجکاوی وحشتناک ما را در میان چند چیز مختلف به تصویر می کشد. دارودسته‌های نیویورکی آمریکاست... گذشته، حال، آینده... هوشیاران... تعصب... مشتاق قدرت... قاتلان دسته جمعی و به طور کلی قتل (که رسانه ها و سرگرمی ها دوست دارند از جمله دارودسته‌های نیویورکی نشان دهند، اما اساسا دلیل بسیار موجهی داشت)... شدت نبرد بین خویشاوندان خودمان و بین "ما" و "خارجی ها"... اعمال نادرست هماهنگ... دولت بد... مقامات دولتی منحط... مرگ.. تضادهای سخت جزئی و مسائل فوق العاده ای که آنها ایجاد می کنند... مردانی که برای جنگ برای "کشورشان" فراخوانده شده اند که معمولاً در جعبه های چوبی به خانه بازمی گردند... پرداخت... شرایط و تضادهای طبقاتی... دزدی... کنجکاوی عبوس و شیفتگی خیره کننده... تمسخر و کاریکاتورسازی مقامات عمومی و... و غیره و غیره و غیره. طرح محوری یک داستان تلافی جویانه است، با یک داستان عاشقانه به عنوان یک فکر بعدی، با این حال آنچه واقعاً در مورد آن است، همه مسائل و موارد عجیب و غریب ذکر شده قبلی است که آمریکایی هستند ... که آمریکا هستند. من فکر می‌کنم بسیاری از افراد این موضوع را پشت سر گذاشتند، زیرا این موضوع به آنها گفته نشده است. بازه زمانی با شورش‌های پیش‌نویس بسته می‌شود، که احتمالاً خونین‌ترین رویداد، اگر نگوییم خونین‌ترین، در تاریخ آمریکا بود. من اعتماد دارم که این چیزهای زیادی در مورد فیلم و آمریکا به طور کلی می گوید. آخرین شات همه اینها را بدیهی می کند. این نشان می دهد که نیویورک دهه 1800 به تدریج در نیویورک امروزی گنجانده شده است. من اجازه می دهم که خود را بدون مشکل نشان دهد. روشی که اسکورسیزی دوربین را به حرکت در می‌آورد، این موارد را نشان می‌دهد، با نام تجاری او پس از عکس‌ها، و در واقع، هر یک از نماهای او. او همه چیز را از «خیابان‌های بد»، «رفقای خوب»، «کوندون»، همه چیز خارق‌العاده در مورد فیلم‌هایش می‌گیرد و آنها را به طور کلی در دارودسته‌های نیویورکی کنار هم می‌گذارد. بنابراین چیزهای زیادی در اطراف شخصیت‌ها، پیرامون فیلم واقعی اتفاق می‌افتد و اسکورسیس آخرین ذره آن را می‌گیرد. آمریکا باید «همه این چیزها» باشد که تراویس بیکل دنیرو دستش را در «راننده تاکسی» پاک می کند. یک نکته پایانی: این مجموعه یکی از بهترین ها در هر نقطه ساخته شده است. هرچه این سازندگان پول بیشتری به اسکورسیزی بدهند، فیلمی که او می‌سازد بهتر است. او حتی هزینه فیلم را از غرامت سهم خود که برای هدایت آن دریافت کرد پرداخت کرد. واضح است که جورج لوکاس (اطلاعات تصادفی را بخوانید) مجموعه را دید و به اسکورسیزی گفت که آنها رایانه‌های شخصی دارند که می‌توانند این کار را در این مرحله انجام دهند. علاوه بر این، آن... این تمایز بین رئیس و مؤلف است.

اجازه دهید شروع کنم و بگویم که من یک طرفدار واقعی اسکورسیزی هستم. من فیلم‌های او را به‌طور کلی دیده‌ام و تقریباً از هر یک از آنها لذت بردم، نیویورک، نیویورک و واحد قطار برتا. من عمیق ترین احترام را برای مرد، فیلم های سینمایی و اخلاق او قائل هستم. گروه های نیویورک برای اسکورسیزی رویایی کاملاً پذیرفته شده بود. همچنین، من بیش از هر فیلمی در این سال‌ها قدردان آن بودم. به هر حال، این جواهر بی عیب و نقصی نبود که بسیاری آن را توصیف کرده اند. چند مشکل جدی وجود داشت، یعنی:

1) دی کاپریو. می‌دانم که او یکی از عناصر اساسی بود که به اسکورسیزی اجازه داد یارانه و حمایت برای ساخت دارودسته‌های نیویورکی اضافه شود، و این عالی بود، اگر با اقبال خوبی از فیلم واقعی دوری می‌کرد. دی کاپریو، علیرغم این واقعیت که به نظر می رسد بینی او با چند فورسپس شل شده است و موهای صورتش به نظر می رسد فاق یک بچه 14 ساله است، ظاهراً یک تصویر جنسی است. بازی او هیولایی است. عطف او از یک زبان عامیانه عمیق ایرلندی تا جعل هویت جایزه هیو از نوعی یا دیگری متفاوت است. علاوه بر این، او جملاتی عمیقاً قابل توجه دارد، به عنوان مثال، "زمین می چرخد، اما ما حرکت آن را احساس نمی کنیم". صحنه های ستایش او وحشتناک است. او یک فرد ضعیف است. به نظر می رسد او یک فرد ضعیف است. صرف نظر از اینکه چقدر تلاش می کند افراطی باشد، دائماً یک ضعیف خواهد بود. من می دانم که بخشی از این مسائل تا حدی به محتوا انتظار می رود که در ادامه به آن خواهم پرداخت.

2) محتوا. تعداد زیادی از خطوط دی کاپریو دیوانه کننده بودند. به نظر می رسید خیلی ها بی دست و پا هستند. فکر می‌کنم بسیاری از اینها به دلیل درخواست واینستین برای کاهش 60 دقیقه‌ای فیلم است، و زمانی که اسکورسیزی، به‌طور غیرمعمول، آن‌ها را به دی‌وی‌دی اضافه نکرد، چیزی وحشتناک بدتر شد. در زمانی که برای یک هنرمند آهنگ می‌نویسید که در آن چارچوب ذهنی بسیار توانا نیست (به جز گیلبرت گریپ)، باید مطمئن شوید که آن خطوط بسیار قوی و ساده هستند. برای ما که برای دارودسته‌های نیویورکی طولانی ایستاده بودیم، فیلم دیکاپریو اینطور نبود. بسیاری از شخصیت‌ها، به‌ویژه جنی اوردین، به نظر می‌رسید که اساساً هیچ ارتباط واقعی با فیلم ندارند. به نظر می‌رسید که آن‌ها بدون لحظه‌ای وقت گذاشتند تا تماشاگران سینما را جذب کنند، و من گمان می‌کنم که این کار واینستین بوده است. این وحشتناک است، با توجه به این واقعیت که بدون چنین وقفه‌هایی، فکر می‌کنم دارودسته‌های نیویورکی خیلی بهتر می‌شد. حذف آن طرح های فرعی بیهوده باعث صرفه جویی در زمان کافی برای حذف هر چیزی می شود. چقدر بدبخت تصویرسازی صدا برای کلوب و دوستان خوب در حد قابل توجهی مدل بود. در گروه ها اینطور نیست. تصویری که دی کاپریو ارائه داد کاملا شرم آور بود.

3) موسیقی. به هر حال، من متوجه هستم که شما در این مورد تفاوت زیادی دارید، با این حال من آن را می گویم. موسیقی در منطقه خاصی از دارودسته‌های نیویورکی خیره کننده بود، در زمان های مختلف به نظر می رسید که بسیاری از مبارزان کنفدراسیون دیکسی را در کنار سازدهنی سوت می زنند. در تضاد با تعداد زیادی از موسیقی متن های گذشته اسکورسیزی. اطراف لبه ها تا حدودی ناخوشایند است.

4) فیلمبرداری. نمی‌توانم اعتراف نکنم، صحنه‌های نزدیک به شروع فیلم (زمانی که پدر به سطل لگد می‌زند) من را از صندلی بیرون می‌آورد و در کنار بقیه سالن تشویق می‌کردم. فیلمبرداری افتضاح نبود. در هر صورت، این نمادگرایی اسکورسیزی-بالهاوس نبود که ما به آن عادت کرده ایم. من از آنها برای ارزیابی چند روش جدید استقبال می کنم، با این حال این تعداد زیادی از عکس های جدید کاملاً خاموش شد. از چه زمانی یک فیلم اسکورسیزی به عناوین کاغذی یا فلاش بک بستگی دارد؟ چند صحنه بود که واقعاً به دلم نشست، برای مثال، طنین آب در سرتاسر کتاب خوب که دی کاپریو پس از خروج از زندان به داخل رودخانه پرتاب کرد. من واقعاً در صحنه‌هایی شرکت می‌کردم که اغتشاش‌کنندگان به مکان‌های ثروتمندان نفوذ می‌کردند و از آن‌ها دزدی می‌کردند، اگر ضربه زدن وحشتناک یک دستگاه پیام در کنار شخصی که با بی‌حوصلگی اهمیت این سیم‌های پیام را فریاد می‌زد از بین می‌رفت. در کنار این چیزها، فیلمبرداری عالی بود.

در مجموع، Packs غیر معمول بود. این فیلمی بود که من به مقدار زیادی نیاز داشتم تا با تمام وجودم آن را گرامی بدارم، با این حال صرف نظر از اینکه چقدر سخت کوشش کردم، هنوز در مورد آن احساس کمتری نسبت به آن داشتم. نظرسنجی بعدی من بهتر بود، با این حال لکه هایی که قبلا دیده بودم دوچندان آزاردهنده به نظر می رسید. با این حال در آن نقطه یک بار دیگر، دقایق باورنکردنی فیلم نیز همینطور بود. به عنوان مثال، هر صحنه ای که دنیل دی لوئیس در آن حضور دارد. صرف نظر از نحوه پذیرش این فیلم، دی لوئیس بهتر است اسکار بهترین بازیگر را دریافت کند وگرنه کلاه خود را خواهم خورد. حتی بهتر از آن، من به مؤسسه می روم و باعث می شوم که مال خود را بخورند. من فقط می توانم ارائه او را تحسین کنم. لحن او عالی بود، روحیه اش تند بود. خطوط او همه با هیجان سریع و ذهن هوشمندانه انجام می شد. موقعیت بازیگری او بهترین موقعیتی بود که در سال های اخیر پیدا کرده ام، شاید ده یا پانزده سال اخیر. او فیلم را نجات داد و آن را واقعی کرد. همانطور که من می بینم، در صورت عدم نمایش او، دارودسته‌های نیویورکی شکست می خورد، هم از نظر کارشناسان و هم برای عموم مردم. مثبت با من صرف نظر از اینکه چه سرزنش ها و نقص هایی می توان یافت، دارودسته‌های نیویورکی در هر صورت خیره کننده خواهد بود. تحمل تحقیر بسیار حماسی است و تحمل شکست بیش از حد خوشحال است.

در تمرین فیلم‌های جنگی، مولفه‌های مطمئنی وجود دارند که ثابت می‌مانند - شعله قدیمی، همراهی که به سمت دشمن می‌رود (هر چند وقت یک‌بار دشمنی که به سمت همدم می‌رود)، و تلافی مداوم برای برخی خارج از پایگاه‌های گذشته. «دار و دسته‌های نیویورک» آخرین فیلم‌ساز مارتین اسکورسیزی حاوی این موارد است، اما این یک فیلم درگیری معمولی نیست. «اکنون آخرالزمان» یکی از بهترین فیلم‌های درگیری ساخته شده است، اما نه به این دلیل که درباره جنگ است، بلکه درباره تأثیرات جنگ است، که هر زمان به دقت از آن مراقبت شود، قطعاً جذاب‌تر از صحنه‌های مبارزه است. «باندها» با «اکنون آخرالزمان» اشتراکات زیادی دارد، اما این دو با هم قابل مقایسه نیستند.

این طرح واقعاً هزینه استاندارد فیلم‌های جنگی است - بیل قصاب (دانیل دی لوئیس) ) کلریک والون (لیام نیسون)، پدر آمستردام والون (لئوناردو دی کاپریو) را زمانی که یک بچه کوچک است می کشد. سپس از آمستردام درخواست شانزده سال می‌شود، زمانی که او به مکان‌های مورد علاقه قدیمی‌اش، پنج فوکوس‌ها باز می‌گردد و قسم می‌خورد که انتقام مرگ پدرش را بگیرد. در طول کسری طولانی مدت آمستردام، بیل قصاب به طور کلی تبدیل به یک چارلز کشت کین در پنج کانون شده است. هر کسب و کار در منطقه به او افتخار می کند، و او اساساً همه چیز را از مقامات دولتی گرفته تا گروه های محلی آتش نشانان کنترل می کند. بیل از طریق امکان، آمستردام را ملاقات می کند و بدون اینکه شخصیت واقعی او را بداند، او را به عنوان نوعی کودک پرورش یافته به خود می گیرد. پیچ‌های هیجان‌انگیزی در جاده وجود دارد، افشاگری‌ها و افکار ثانویه، با این حال من به شما می‌گویم که اینها را خودتان ببینید، زیرا تماشای دارودسته‌های نیویورکی احتمالاً بهترین لذتی است که امسال در تئاتر داشته‌ام.

آنچه در اینجا داریم تصویری از شرارت است. در ابتدای فیلم، آمستردام را می‌بینیم که پدرش و بسته‌اش، The Dead Bunnies، را با خیره‌کننده‌ای صلح‌آمیز می‌بیند. بدیهی است که او متوجه می شود که پدرش افراد را می کشد، با این حال آنها برای گزینه زندگی در پنج مکان در هماهنگی نسبی مبارزه می کنند. در مورد درگیری بین مهاجران و "بومیان" دیدگاهی مشهور به ما داده می شود. لئوناردو دی کاپریو این را بی عیب و نقص می گیرد، به عنوان یک بچه ساده لوح که هرگز تسلیم انتقام نمی شود تا ببیند دشمنش آن جانوری نیست که می خواهد باشد. بیل قصاب اثر دنیل دی لوئیس به من کمک می کند تا پل سیسرو را از «رفقای خوب» به یاد بیاورم، زیرا او مردی شایسته با تجارت وحشتناک است. او پدر آمستردام را در قابل توجه ترین احترام قائل است و او را «آخرین مرد بزرگی [که] کشته است» می نامد. بیل به طور مداوم در مراسم بزرگداشت مبارزه اصلی، مراسمی را برای جشن گرفتن و احترام درگذشت والون برگزار می کند. آمستردام این را توهین به یاد پدرش می‌داند، در حالی که بیل آن را ستایش می‌داند. این دو به اندازه ای که در این شرایط قابل تصور است، تا زمانی که درگیری اجتناب ناپذیر ظاهر شود، با هم همراه می شوند.

در «جان مالکوویچ بودن»، کامرون دیاز به ما نشان داد که می تواند عمل کند. در اینجا او به ما نشان می دهد که می تواند خیلی خوب عمل کند. من در مورد حضور او در فیلم Gangs of New York تردید داشتم، با این حال می توانم ببینم که او تصمیم ایده آلی برای این نقش بود. به نظر می رسد که او کسی است که بدون توجه به باقی ماندن قطعات دوست داشتنی مجبور به مقابله با جنگ کافی شده است، به احتمال زیاد ناقص نیست. صحنه ای وجود دارد که به نظر می رسد ترتیبی برای آمیزش شبیه سازی شده بین او و دی کاپریو است، اما به جای رابطه جنسی، ما این دو را داریم که به جای زخم های زیر سطح نگاه می کنند. او با کینه آمستردام نسبت به بیل قصاب آشنایی چندانی ندارد، با این حال باید او را با خود به سانفرانسیسکو ببرد، جایی که آنها "با دست های آشکار خود طلا را از جریان بیرون می کشند." او برای تمام زندگی اش بدشانسی بوده است و زیر دست بیل، حقش را برآورده کرده است. از آنجایی که آمستردام به عنوان پیشوای بیل بزرگ شده است، او باید او را از جنگ پوچ که زندگی معمولی است حذف کند. یا برای نجات جانش 300 دلار بپردازد. صحنه ای عالی وجود دارد که در آن شهرک نشینان ایرلندی از قایق به داخل آمریکا می افتند، به ارتش ملحق می شوند، یونیفرم می پوشند، مستقیماً به قایق برمی گردند، که با اقیانوسی دائمی از مکان های استراحت نهایی که با افراد بارگیری شده است، باز می گردند. که بیش از یک هفته پیش آمد شورش ها نتیجه می شود، هزاران هزار نفر کشته می شوند و اسکورسیزی به نکته جالبی اشاره می کند. مردان پنج کانون برای ملت خود خواهند جنگید، البته بر اساس ترجیحات خود. آن‌ها با چهره‌ای با دشمن می‌جنگند، و به دلایل خاص خود، نه به این دلیل که یک رئیس به آن‌ها می‌گوید.

کاری که اسکورسیزی در اینجا انجام داده احتمالاً به‌عنوان یکی از فیلم‌های درگیری باورنکردنی مورد ستایش قرار خواهد گرفت. و همانطور که باید باشد. او هیچ فریبکاری در مورد جنگ ندارد و ما را با شکوه نبرد برای چیزی که شما به آن اعتماد دارید تغذیه نمی کند. مهمترین چیزی که جنگ ایجاد می کند اجساد مردگان است. قانونگذاران در تصویر از انبوه آرایی که در حال از دست دادن هستند ناله می کنند. جنگنده‌ها دوباره در تابوت‌ها استفاده می‌شوند، از همزن‌ها در یک ردیف بی‌وقفه از نور شمع استفاده می‌شود، و در نهایت، اسکورسیزی می‌گوید، «انگار هرگز اینجا نبوده‌ایم». اینم یکی از باورنکردنی ترین عکس های سال.