🌸 دانلود فیلم My Left Foot: The Story of Christy Brown 1989 (پای چپ من)

پای چپ من 1989 (به انگلیسی: My Left Foot: The Story of Christy Brown) یک فیلم درام و محصول 1989 کشور ایرلند, بریتانیا, بوده و شما میتوانید برای دانلود فیلم پای چپ من 1989 دوبله فارسی روی لینک هایی که برای دانلود در صفحه می بینید اقدام کنید. داستان فیلم به این صورت هست که با اینکه «کریستی» در دوران کودکی از معلولیت شدید، رنج می‌برد اما به مرور زمان نشان می‌دهد روحیه‌ی سرسختی داشته و از هوش سرشاری نیز برخوردار است. او فقط می‌تواند از پای چپ خود استفاده کند و سعی می‌کند با استفاده از آن و از طریق هنر، افکار خو را به دیگران منتقل نماید..

این فیلم به کارگردانی Jim Sheridan, ساخته شده‌ است. برای دانلود مستقیم پای چپ من 1989 یا دانلود دوبله فارسی فیلم My Left Foot: The Story of Christy Brown 1989 تنها کافیست کیفیت فیلم مورد نظر را انتخاب کرده و گزینه دانلود را بزنید. فیلم ‌نامه این فیلم را Daniel Day-Lewis, Brenda Fricker, Alison Whelan, Declan Croghan, Eanna MacLiam, Marie Conmee, Kirsten Sheridan, Cyril Cusack, Phelim Drew, Ruth McCabe, نوشته ‌اند. همچنین اگر قصد دانلود پای چپ من 1989 زیرنویس فارسی با کیفیت 480p را دارید روی کیفیت مورد نظر کلیک کنید.

بازیگران Daniel Day-Lewis, Brenda Fricker, Alison Whelan, Declan Croghan, Eanna MacLiam, Marie Conmee, Kirsten Sheridan, Cyril Cusack, Phelim Drew, Ruth McCabe, در این فیلم به ایفای نقش پرداخته‌اند. نسخه های دیگری از این فیلم هم مانند دانلود فیلم سینمایی پای چپ من 1989 دوبله فارسی در پینک فیلم موجود هستند و تنها کافیست بر روی گزینه دانلود فیلم پای چپ من 1989 کلیک کنید. همچنین اگر قصد دانلود My Left Foot: The Story of Christy Brown 1989 720p را هم دارید پینک فیلم بهترین مکانی هست که میتوانید از آن برای دانلود فیلم استفاده نمایید.

رده سنی فیلم پای چپ من 1989 R بوده و قبل از دانلود فیلم پای چپ من 1989 باید گفت تماشای این فیلم برای افراد زیر R سال مناسب نیست! این فیلم در ژانرهای درام, بوده و محصول کشور ایرلند, بریتانیا, هست. زبان اصلی فیلم پای چپ من 1989 انگلیسی, بوده ولی ما در پینک فیلم دانلود فیلم پای چپ من 1989 دوبله فارسی را هم برای شما امکان پذیر کردیم. اگر قصد دانلود فیلم My Left Foot: The Story of Christy Brown 1989 را دارید باید این را هم اضافه کنیم که امتیار IMDB فیلم پای چپ من 1989 7.8/10 از 10 می باشد.

با اینکه «کریستی» در دوران کودکی از معلولیت شدید، رنج می‌برد اما به مرور زمان نشان می‌دهد روحیه‌ی سرسختی داشته و از هوش سرشاری نیز برخوردار است. او فقط می‌تواند از پای چپ خود استفاده کند و سعی می‌کند با استفاده از آن و از طریق هنر، افکار خو را به دیگران منتقل نماید.
کریستی براون در دوران کودکی به دلیل فلج مغزی به شدت عقب افتاده شده است اما در جوانی نشان میدهد که با وجود جسم علیلش، هوش فوق العاده ای دارد و می تواند به کمک پای چپش که تنها عضوی که در کنترلش است، آثار هنری قابل تحسین و اشعار و رمان های پر فروش خلق کند…
«کریستی براون» در دوران کودکی به دلیل فلج مغزی به شدت عقب افتاده شده است اما در جوانی نشان می دهد که با وجود جسم علیلش، انسانی خونگرم و شوخ طبع است…
کریستی براون ، متولد فلج مغزی ، نقاشی و نوشتن را با تنها اندام قابل کنترل خود یاد می گیرد - پای چپش.
پای چپ من فیلمی بیوگرافی کمدی درام به کارگردانی جیم شریدان و هنرنمایی دانیل دی لوئیس است. «کریستی براون» در دوران کودکی به دلیل فلج مغزی به شدت عقب افتاده شده است اما در جوانی نشان می دهد که با وجود جسم علیلش، انسانی خونگرم و شوخ طبع است…
کریستی براون با فلج مغزی در یک خانواده بزرگ و فقیر ایرلندی به دنیا آمد. مادر او ، خانم براون ، هوش و انسانیت را در پسری که بقیه می دانند به عنوان یک سبزی تشخیص می دهد. سرانجام ، کریستی به یک هنرمند بدجنس تبدیل می شود که از پای چپ ماهرانه خود برای نوشتن و نقاشی استفاده می کند

جهت دانلود فیلم My Left Foot: The Story of Christy Brown 1989 (پای چپ من) دوبله فارسی و با زیرنویس فارسی به پایین این صفحه مراجعه فرمایید.

پای چپ من داستان ارتباطی درباره وجود کریستی براون، خالق، نقاش و نویسنده فوق العاده با استعدادی است که فلج مغزی جدی داشت. پای چپ من تغییری از خودنمایی براون از نامی مشابه است. برای کسانی از شما که پای چپ من را ندیده اید، آن را در برنامه بعدی خود قرار دهید. کل فیلم از شروع تا پایان جذاب است و شامل شخصیت‌های پویا و بهترین نمایشگاه‌های مطلق تاریخ فیلم است. پای چپ من در طول زندگی براون به صورت متوالی پیش می‌رود، در حالی که او تلاش می‌کند ظاهر شود. من نگران هستم که همه چیزهایی است که در رابطه با داستان به شما آموزش خواهم داد، شما باید خودتان آن را ببینید، ترجیح می دهم چنین تجربه فیلمی واقعاً مهمی را از شما سلب نکنم.

من در ابتدا به صفر خواهم رسید در نمایشگاه‌ها چون برای توانایی فیلم بسیار ضروری هستند. همانطور که بیشتر شما آگاه هستید، دانیل دی لوئیس برنده اسکار بهترین سرگرمی برای این نمایشگاه شد و هرگز بیش از این شایسته نبوده است. بسیاری در آن زمان ادعا می کردند که یک سرگرم کننده با فلج مغزی باید در فیلم My Left Foot: The Story of Christy Brown نمایش داده می شد، با این حال این دیدگاه ها پس از درک اینکه اعدام دی لوئیس چه تاثیری بر مغز داشت، خیلی زود خاموش شد. او می فهمد که چگونه می تواند احساسات نارضایتی رنگارنگ خاکی نسبت به عشق غیرعاشقانه و غافل بودن افرادی را که پذیرفتند بیماری او بر دانش عمومی او تأثیر می گذارد، به تصویر بکشد. در واقع هیچ چیز دیگری نمی توانم در مورد اعدام دی لوئیس بگویم، جدا از اینکه خودتان آن را ببینید. علاوه بر این، نمایشگاه‌های باشکوهی از ترمندوس اوکانر که نقش کریستی جوان را در بهترین صحنه فیلم بازی می‌کند، وجود دارد، جایی که او برای اولین بار با قدم زدن به پایان رسید تا آهنگسازی کند و همچنین برندا فریکر که به همین ترتیب به خاطر تصویر واقعی مادر عزیز براون، اسکار گرفت. . هر یک از سرگرم کننده های این فیلم، تفاوت کمی که در تصویر افراد آسیب دیده وجود دارد را مشاهده کردند، و هر یک از آنها در همان زمان باعث می شود که شما به خاطر نداشته باشید که این خط حتی نزدیک به 5 دقیقه بعد از فیلم وجود داشته است.

اگرچه فیلم تقریباً توسط نمایشگاه های فریکر و دی لوئیس تسخیر شده است، اما در مورد تیتر عالی پای چپ من نیز باید گفت. صحنه‌های فوق‌العاده بی‌شماری وجود دارد، برای مثال، اولین اخراج کریستی توسط یک خانم جوان دبیرستانی، آموزش زبان او و تجربه احساسات پرشور او نسبت به متخصصی که او را راهنمایی می‌کند. بخش‌های بی‌شماری دیگر از فیلم وجود دارد، غیر از به تصویر کشیدن خویشاوندان براون، که عشق به او تا حدودی به لحن فیلم اهمیت می‌دهد.

در مجموع پیروزی واقعی پای چپ من است. فیلم این است که لزومی ندارد بر احساس دلسوزی نسبت به براون تمرکز کنیم، بلکه با توانمند کردن او و نشان دادن هنرپیشه تخیلی خود به دنیا گره خورده است. پای چپ من بدون شک برای همیشه با نمایشگاه هایش و به تصویر کشیدن زندگی و مقدمات یک هنرپیشه تخیلی واقعی همراه خواهد بود.

لباس پوشیدن و شستن، آهنگسازی، راه رفتن، حتی صحبت کردن. تصور کنید که هر یک از این وظایف تقریباً غیرممکن است. برای تعداد زیادی از ما این یک حضور طاقت‌فرسا خواهد بود، با این حال این وجود کریستی براون است.

پای چپ من روایت کریستی را به تصویر می‌کشد. مرد جوان ایرلندی با عذاب فلج مغزی به دنیا آمد که زائده اصلی ارزشمند او پای چپش بود. با وجود زندگی در فقر در دوبلین، کریستی می تواند با کمک مادر فوق العاده فداکار و خانواده نزدیک (و پرجمعیت) خود پیشرفت کند. تصویر ما را از دوران جوانی او تا محل توزیع زندگینامه او می برد. در طول این مدت، صحت درگیری درونی کریستی را نشان می‌دهیم، زیرا او می‌فهمد چگونه صحبت کند، افکارش را از طریق اثر هنری‌اش انتقال دهد و در این مراحل مختلف خانواده‌اش عموماً حضور دارند.

خانواده به کریستی نیرو می‌دهند و بسیار می‌خواهند بر تعهدات معمولی‌اش غلبه کند، و از او در طول صعودش به یک مقاله‌نویس و نقاش توانا و در هنگام نابودی او به تراژدی و افسردگی حمایت می‌کنند.

دنیل دی لوئیس (این اتفاق خواهد افتاد Blood) به ما به عنوان کریستی بسیار خام و حتی یکنواخت نشان می دهد، هرگز بیماری خود را اغراق نمی کند، و تخصص خود را به عنوان یک سرگرم کننده استراتژی هیجان انگیز انجام می دهد. برندا فریکر به‌عنوان مدل مادر و صخره‌ای از خانواده رنگی‌های زمینی، اجرای قوی و برنده‌ای مشابه اجرا می‌کند. اگرچه منطقه محلی نزدیک برای او متاسف است، او خوشحال است که کریستی را بزرگ کرده و از وجودی که دارد سپاسگزار است. این دو نمایشگاه و فیلم به طور قانونی در جوایز بنیاد سال 1989 به رسمیت شناخته شدند.

پای چپ من کوچکی است با قلب فراوان، درباره فردی با استعداد استثنایی که مدیریت زندگی را به عهده دارد، و در عین حال به طور قابل توجهی در مورد حضور خانواده است. از طریق سعادت و ناراحتی لحن فیلم ممکن است ضعیف باشد، اما به ما نمایشی برای ادامه زندگی و بازی با ورق هایی می دهد که مدیریت شده ایم. به ندرت در حین تماشا، سطوح عظیم وجد یا ناامیدی عمیق را احساس می کنیم. ما از کریستی مجذوب و شوکه شده‌ایم.

کارگردان جیم شریدان اعتماد زیادی به سرگرم‌کننده‌ها و خودش نشان می‌دهد و به طور انحصاری روی بازی و همدلی هر شخصیت نسبت به یکدیگر تمرکز می‌کند. اینجا خبری از razzmatazz هالیوود نیست، یک نمایش صمیمانه استاندارد ایرلندی درباره یک فرد بسیار قابل توجه. شریدان و دی لوئیس بعداً روی «به نام پدر» کار کردند، یک نمایش افسانه‌ای با مضمون ایرلندی که بر احساسات انسانی و اجراهای واقعی کثیف تأکید داشت.

«پای چپ من» به ما اعتماد بی پروا می دهد. ما به کریستی براون احترام می گذاریم و به اهمیت خانواده کمک می کنیم. با کمی چای در اتاق استراحت غوطه ور شوید، چراغ ها را خاموش کنید و فیلمی را تماشا کنید که حرکت می کند. 7½/10 در یک کلام: از صمیم قلب.

پیشنهادات لی: شب بخیر آقای تام.

غواصی رینگر و پروانه.

«پای چپ من» که احتمالاً نشاط‌آور است، نگاهی بی‌آرام به وجود کریستی براون است که با فلج مغزی به دنیا آمده و با اطمینان باورنکردنی به خود کمک کرد تا با زائده اصلی قابل استفاده‌اش نقاشی کند. شخصیت کریستی توسط دو سرگرمی برجسته، هیو اوکانر به عنوان همکار کوچک و دانیل دی لوئیس در نقش کریستی بالغ به تصویر کشیده شده است. فیلم در مورد آشکار کردن تمام نارضایتی و خشمی که مرد را متقاعد می کند متواضع نیست و در برخی موارد، زمانی که اوضاع زندگی برایش خوب پیش نمی رود، شخص در شوک رفتارش باقی می ماند. نحوه رفتار او در گردهمایی عصرگاهی، زمانی که معلم زبانش، دکتر آیلین کول (فیونا شاو) تعهد او را به پیتر (آدریان دانبار) گزارش داد، یکی از الگوها بود. خشم کامل او از توهین به خانواده و ایجاد دعوای سالنی دیگر بود، بنابراین فرد کاملاً متفکر نبود.

بخش‌هایی از تصویر وجود داشت که به نظر من دقیق نبود، و با مطالعه نکردن تاریخچه شخصی کریستی براون، مطلقاً هیچ شانسی برای دانستن اینکه آیا برداشت‌هایم شایستگی دارند یا خیر، ندارم. به هر حال، تا آنجا که ممکن است به کسی مربوط شود، حتی یک نمونه از کسی وجود ندارد که کریستی جوان را در کودکی عذاب یا مسخره کند. این برای من تا حدودی غیرقابل تصور به نظر می رسید، زیرا می دانستم در هر صورت کودکان چقدر می توانند وحشی باشند، در حالی که برایم اهمیتی ندارد، اما هیچ نمونه ای از آن نوع رفتار وجود ندارد. همچنین هیچ اشاره ای به نحوه مدیریت فرآیندهای فیزیکی پایه پسرشان توسط سرپرستان (بیم مک آنالی، برندا فریکر) وجود نداشت. این ممکن است ناخوشایند یا غیرهمدلانه به نظر برسد، اما یکی از اعضای خانواده نیاز به مراقبت از آن ضروریات داشت و به طور قابل توجهی به این امر توجه نمی شد. نحوه رفتار و رفتار خویشاوندان پرشمار کریستی نیز در تمام طول این مدت الگوی وقار بود، و انسان در مورد این احتمال که هرگز هیچ نزاع و نزاعی بین آنها شکل نگرفته تعجب می کند.

همانطور که در مورد تعداد قابل توجهی از در این فیلم‌های زندگی‌نامه، من به طور کلی در مورد رفتار هالیوودی برای ساختن فیلمی با بهترین جذابیت گسترده مردد هستم، به طوری که من را به انجام یک تحقیق سریع در مورد کریستی براون واقعی سوق داد. وقتی متوجه شدم که رابطه او با مری کار (روث مک کیب) زمانی شروع شد که او در حال شرکت در یک نامزدی خارج از ازدواج با یک خانم آمریکایی بود که انتظار داشت پس از جدایی او با او ازدواج کند، ترسیدم. اتحاد با مریم مملو از ترتیب مسائل مربوط به خود بود، زیرا او را به خاطر یک مشروب خوار سرکوبگر و دائماً بی ایمان سرزنش می کردند. بنابراین احساس بسته شدن عالی فیلم کاملاً دقیق به شکلی که به تصویر کشیده شده بود نبود.

به هر حال، دنیل دی لوئیس در نقش کریستی براون بالغ شوکه کننده است، که برای تلاش هایش اسکار بهترین بازیگر را دریافت کرده است. من تقریباً آن را بهترین ارائه تا به حال توسط یک سرگرم کننده از یک فرد معلول می نامم، با این حال باید واجد شرایط باشم که در حال حاضر پس از دیدن تصویر ادی ردمین از استیون پدلینگ در "فرضیه همه چیز" در سال 2014. با این حال، من واقعاً در مورد سخنان مخفیانه براون در پی دست و پنجه نرم کردن با تعهد آیلین کول گیج هستم - "همه چیز چیزی نیست. بنابراین هیچ چیز نباید تمام شود." در تلاش برای تجزیه عبارت، هر چیزی که به آن فکر می‌کنم، قانونی به نظر نمی‌رسد.

صبح بعد از تماشای «پای چپ من» و با توجه به اینکه چگونه شخصیت اصلی فیلم از طریق آموزش زبان به طور فزاینده‌ای قابل درک‌تر شد، فکر عجیبی به ذهنم رسید: سناریویی را تصور کنید که در آن کریستی براون سالم حامله شده بود علاوه بر این، پاسخ بدیهی بود: او به سادگی یکی دیگر از 13 کودک نیازمند در یک خانواده مشترک تلاشگر در دوبلین بود. او صرفاً یکی دیگر از فحاشی‌های فحاشی، بلعیدن مشروب، کارگر روزمزد با دستمزد نامنظم، شبیه پدرش، و احتمالاً یک دانش‌آموز ترک تحصیل می‌کند که به اندازه فکر کردن به کتاب، علاقه چندانی به مطالعه کتاب ندارد.

این با فلج مغزی به دنیا آمد که به طرز شگفت انگیزی، براون را به یک افسانه تبدیل کرد. یک در باز بود. وحشتناک، با این حال دری باز است. علاوه بر این، در فیلم My Left Foot: The Story of Christy Brown، با کمک بهترین سرگرم کننده که ممکن است واقعاً برای کنسرت تصمیم گرفته شود، دانیل دی لوئیس، ما مجبور هستیم با روشی مقابله کنیم که شجاعت فقط برای افراد قوی نیست. این فقط برای آتش نشانان قوی نیست که قبل از خراب شدن به محل تبادل جهانی خشمگین می شوند، یا برای پلیس هایی که زندگی خود را به طور مداوم در معرض خطر قرار می دهند. سربار بودن با ناتوانی در صحبت کردن، خوردن یا امتحان کردن و نوشیدن به طور معمول، به میزان قابل توجهی کمتر در اتاق قدم زدن، آزمایشی است که باعث می‌شود بسیاری از مردم در برابر فرضیه‌های همه قرار بگیرند. در فیلم My Left Foot: The Story of Christy Brown، این به معنای تبدیل شدن به سبزی بود. با این حال، کریستی - یعنی کریستی روی پرده بزرگ، رد می کند. او درمی‌یابد که چگونه یک کلمه فریاد بزند، وقتی که سرمایه ذخیره زندگی مادرش در دودکش متلاشی می‌شود. او شوخ طبعی را دنبال می کند که به عنوان وسیله ای برای هدایت یک حمل و نقل استفاده می شود تا خواهر و برادرش بتوانند برای گرم کردن خانه زغال سنگ قاچاق بگیرند. او سر به پا می‌افتد و از کار برکنار می‌شود، اما با او جز متانت و احترام رفتار نمی‌شود. علاوه بر این، به ندرت - او می فهمد که چگونه با پای چپ خود، با دقت، کتابی بسازد - بنابراین صدای او صدایی واقعی است و او به عنوان قربانی یا چشمه ترحم هیچ کس پایداری نمی کند.

در گسترش به دی لوئیس که روح براون را به شیوه ای استثنایی کارگردانی می کند (تحلیلگران مختلف در این سایت که C-P دارند این را تضمین کرده اند)، پای چپ من با نمایشگاه جوان سرگرم کننده هیو اوکانر که باید احترام افتخار علمی را به اشتراک می گذاشت مفتخر شده است. . همه شخصیت‌های باقی‌مانده به همین ترتیب متقاعدکننده بودند. دور شدن از این حقیقت که توجه به یک مانع جدی گفتمان برای بیش از یک ساعت می تواند سنگین باشد دشوار است - و تا آنجا که ممکن است به برخی مربوط شود، دیدن نبردهای واقعی دشوار خواهد بود. بعلاوه، در حالی که صحنه ای که او در یک کافه از معلم زبان تحقیرآمیز خود می گوید به ما می فهماند که می تواند کاملاً انسان باشد (متکبر و همچنین مسحورکننده، وحشی و همچنین باهوش) این موضوع باعث می شود که تاریکی های او به ظاهر برای همیشه اتفاق بیفتد. تا زمانی که بوربن در نهایت حذف شود.

براون خوش شانس بود: در پایان او نه تنها گواهی و تحسین برای ترکیب و طرز کار خود، بلکه عشق را نیز دنبال کرد. من اعتماد دارم که پای چپ من به ما توصیه می کند که بسیاری از افراد با محدودیت های واقعی آنقدر خوش شانس نیستند، اما تا آنجا که ممکن است شجاعانه به زندگی خود ادامه می دهند.

My Left Foot در سال 1989 تحویل داده شد و احتمالاً بهترین بازیگری آن سال را داشت. پس از دیدن لینکلن و اذعان به اینکه دنیل دی لوئیس چه سرگرم کننده شگفت انگیزی است، بسیار مشتاق تماشای پای چپ من بودم. به غیر از این و لینکلن، او به همین ترتیب برنده اسکار برای «خون خواهد بود» شده است، که من انتظار دارم به زودی آن را همانطور که واقعاً می توان انتظار داشت در نظر گرفت. این یک فیلم جاافتاده‌تر است، بنابراین کیفیت و نحوه فیلم‌سازی از آن زمان تغییر کرده است، اما هنوز یک تماشای کلی عالی بود.

پای چپ من یک بازیگر است. به طور واضح تر، پای چپ من دنیل دی لوئیس است. کار او در این زمینه کاملاً چشمگیر است، با روشی که او کاملاً خود را در این کار غوطه ور کرد. او نقش کریستی براون را بازی می کند، مردی که با فلج مغزی به دنیا آمده است، که به سادگی آماده است تا گردن و پای چپ خود را حرکت دهد (بیشتر شبیه پای چپش است.) این به خودی خود یک کار شگفت انگیز در دنیل دی لوئیس است. بخشی از آن، بازیگری خود را به پایان رساندن عملاً از دست دادن حرکت، در حالی که بر پای خود نظارت می‌کرد، وادار می‌کرد، اما علاوه بر این او ناتوانی برای صحبت کردن داشت. تا حدودی در طول فیلم، شخصی وارد می شود و به او کمک می کند تا صحبت کند، اما حتی پس از آن نیز صدای او به شدت مه آلود است. این یک کار بسیار دشوار برای هر کسی بود، با این حال او به اندازه کافی متعهد بود که این گزینه را داشت که به طور موثر آن را بازی کند. او از طریق تکنیک باورنکردنی خود برای تبدیل شدن به شخصیت خود به جای به تصویر کشیدن آن، این گزینه را داشت که این شخصیت را به جایی برساند که هیچ فرد دیگری نمی توانست. در واقع او در حین ضبط پای چپ من شخصی را استخدام کرد تا او را با ویلچر چرخاند تا بتواند در طول فیلمبرداری و دور از فیلمبرداری در شخصیت باقی بماند. در فیلم My Left Foot: The Story of Christy Brownی مانند این تمرکز بر روی بازیگران حمایت کننده تا حدودی چالش برانگیز است، با این حال برندا فریکر، که نقش مادر گرامی و ثابت قدم کریستی براون را بازی می کرد، ارائه عالی ای ارائه کرد و برای خود اسکار گرفت. با این وجود، دانیل دی لوئیس نقطه کانونی پای چپ من بود، و او یکی از بهترین سرگرمی‌کنندگان تاریخ اخیر و مطمئناً مورد علاقه من است.

جیم شریدان، که به او منصوب شده است. برای شش جایزه اسکار (دو مورد برای پای چپ من،) این تصویر را ساخته و هماهنگ کرده است. راستش من در کل از فیلم ناامید شدم. این داستان تا حدودی دلبخواه بود که آنها چه بخش هایی از زندگی او را برای نمایش انتخاب کردند. معمولاً زمانی وجود داشت که من برای ادامه زندگی او آماده بودم، یا راضی بودم و به زمان بیشتری نیاز داشتم. من هم دوست داشتم تا حدودی طولانی‌تر باشد، فقط یک صد دقیقه ، که نسبتاً کوتاهی برای یک فیلم واقعی و به ویژه تاریخی است. اکثراً، اخیراً احساس کردم که وقتی فیلم تمام شد، به اندازه کافی کریستی ارتی رنگی ندیده بودم، در حالی که واقعاً ممکن است مدت طولانی اعدام دنیل دی-لوئیس را قبل از اینکه خسته یا خسته شوم تماشا کرده باشم. من اصلاً از هماهنگی در پای چپ من خیره نشدم، با این حال تغییر دنیل دی-لوئیس به کریستی براون در نهایت چیزی بود که پای چپ من را به تماشای خیره کننده ای تبدیل کرد.

من با پای چپ من درگیر شدم. ، من به طور استثنایی از هماهنگی و آهنگسازی ناامید شدم، با این حال کاملاً از بازیگری شگفت زده شدم. خوشبختانه، من دوست دارم محصولات را روی بد وزن کنم، بنابراین بعد از همه پای چپ من را دوست داشتم. دنیل دی لوئیس و برندا فریکر برنده اسکار بهترین بازیگر و بهترین بازیگر مکمل، در کنار سه نامگذاری بی اثر برای فیلمنامه تنظیم شده، هماهنگی و بهترین فیلم شدند.

من به پای چپ من یک فیلم ناامید و در عین حال راضی می دهم 8/10 .

دگرگونی فیلم جیم شریدان در سال 1989 از رمان خودنمایی کریستی براون، پای چپ من، به خاطر اعدام کانونی دنیل دی لوئیس در نقش براون، صنعتگری مؤثر با فلج مغزی به دنیا آمد و می‌توانست دورترین نقطه خود را کاملاً کنترل کند. علاوه بر این، در حالی که در واقع بازی دی-لوئیس در همه جا به همان اندازه که همه می گویند عالی است، فیلم قطعاً بیش از این به تنهایی آن را پیشنهاد می کند.

پای چپ من در ادامه می آید. زندگی براون از بدو تولد تا پایان مجموعه خاطراتش که شریدان با شین کوناتون تنظیم کرد. براون که در جوانی به هیچ وجه نمی‌تواند حرف بزند، توسط خود با بزرگ‌داشتن نگهبانان به‌عنوان یک مانع معاف می‌شود، تا روزی که سرانجام درمی‌یابد که چگونه کلمه «مادر» را روی زمین با استفاده از تکه‌ای از گچ که نگه داشته است بسازد. بین انگشتان پا سپس، داستان، در آن مرحله، زندگی او را در دوران بزرگسالی ترسیم می‌کند، چگونگی صحبت کردن (اما با مشکل) را نشان می‌دهد و با کمک خانواده بزرگش و آیلین کول، یک متخصص، به عنوان یک صنعتگر پیشرفت می‌کند. زمان در فلج مغزی که به کریستی کمک می‌کند تا پتانسیل‌هایش را به‌کار گیرد.

همه این‌ها به طرز وحشتناکی نوستالژیک به نظر می‌رسد، با این حال فیلم به ندرت چنین است: احتمالاً به دلیل منبع خودنمایی‌اش، فیلم هرگز از جمعیت استقبال نمی‌کند تا متاسف شوند. برای کریستی، به جای انجام نبردهای مداوم خود برای غلبه بر معلولیت خود، سرسختانه بالا می برد. هم‌زمان، به جمعیت نقص‌هایی داده می‌شود و هر چیزی که از مردی مناسب برای نفرت‌انگیز بودن، بی‌ادبی بودن و به‌صورت پراکنده نشان دادن نگرش‌های عظیم به تصویر می‌کشد، متناسب است. به طور واضح، او مردی است بر خلاف یک شخص، و کسی است که برای PCP خود گیج می‌شود و پس از آن وقتی می‌فهمد که او در قفل شده است و به مشروبات الکلی اعتماد می‌کند، رفتار وحشتناکی می‌کند. ، که بهترین ها را در او ترسیم نمی کند. مطمئناً، کریستی و همچنین هر یک از شخصیت‌های سخنگوی مهم در فیلم My Left Foot: The Story of Christy Brown - از جمله نگهبانان کریستی - به‌طور باورنکردنی دارای نقص هستند.

دی-لوئیس مطمئناً در نقش کریستی قابل توجه است، از همان اولین عکس که از او به نمایش گذاشت. روی یک صفحه گردان ضبط کنید و سوزن را با یک پا روی آن پایین بیاورید، موفقیتی که ظاهراً هنرمند آن را یک آزمایش می دانست. علی‌رغم عمر طولانی و مشهوری که برنده نمایشگاه‌های افتخاری بود، دی لوئیس چنان خود را در این کار غرق می‌کند که کاملاً طبیعت‌گرایانه است که تصور شخص دیگری در نقش کریستی دشوار است. هیچ کس نیست، به استثنای هیو اوکانر، که نقش کریستی را در کودکی بازی می کند و علاوه بر این، به خاطر تصویر عملی مشابهش شایسته تحسین است. او نارضایتی پسر جوان را از بهانه‌گیری به‌عنوان یک آدم ساده لوح و تلاش‌های دیوانه‌وارش برای صحبت با خانواده‌اش به خوبی بیان می‌کند.

شریدان یک بازیگر نقش‌آفرینی قابل توجه جمع‌آوری می‌کند و بیم مک‌آنالی به‌طور استثنایی در نقش پدر بی‌پروا کریستی، پدی، را متقاعد می‌کند. برندا فریکر به طور مشابه به عنوان مادر کریستی، در حالی که فیونا شاو در نقش آیلین کول عالی است. شریدان یک سبک اجرایی تمیز و بی‌پرده دارد که به هنرمندانش اجازه می‌دهد بدون انحراف از نمایشگاه‌هایشان برق بزنند و دقیقاً همین کار را می‌کند. او همچنین از ضبط منطقه‌ای استفاده می‌کند که عموماً در Bawl فیلمبرداری شده است، که این داستان واقعی را بیشتر ریشه می‌دهد، در حالی که موسیقی متن قوی المر برنشتاین خط داستانی را بدون احساس دستکاری صمیمانه برجسته می‌کند.

پای چپ من یک فیلم بیوگرافی است و آن‌ها به ذائقه همه نیست، به جز کسی که علاقه ای به وجود کریستی براون ندارد، هنوز ارزش آن را دارد که به عنوان یک ویژگی برای برخی بازی های باورنکردنی و یک قطعه فیلم سازی بسیار تیز نگاه کنیم.

"این کریستی براون است، فرزند من. نابغه." پای چپ من نمایشی ایرلندی «پای چپ من» یا «پای چپ من: داستان کریستی براون» محصول 1989، منطقی، سرگرم‌کننده و به‌طور تکان‌دهنده‌ای جذاب و در عین حال دور از اشک‌آهن، به شخصیت شخصیت مذکور در سال 1954 وابسته است. تاریخ، به تصویر کشیدن نبردهای مداوم روزانه یک فرد باهوش که در بدنی مبتلا به فلج مغزی بازداشت شده است. از رئیس تازه کار جیم شریدان و شین کاناتون که داستان براون را با یک فیلمنامه تنظیم می کند، تقریباً در حدود دو ساعت متوجه وجود مردی به خصوص غافلگیرکننده ای می شویم که از کودکی تا رشد به ایرلندی مورد توجه و مشاهده در اطراف باز می شود. با این حال، آیا پای چپ من واقعاً داستان براون را به‌عنوان یک هنرپیشه با وجود اینکه او یک چهار پلژی اسپاستیک است به تصویر می‌کشد؟ بیایید نگاهی بیندازیم.

کریستی به‌عنوان یک همکار، نمی‌توانست راه برود یا حرف بزند، اما در عین حال از خانواده‌اش، به‌ویژه مادر متفکر و پولادین‌اش بریجت (برندا فریکر، در اسکار) محبت دریافت کرد. شغل برنده) در حالی که بقیه جناح او را فقط یک سبزی می دانند. با این حال، یک روز حتی یک اتفاق خارق العاده رخ می دهد که کریستی پنج ساله (هیو اوکانر) مادرش را می بیند که یک روز در حال زایمان از پله ها پایین می آید و ناظر اصلی نیز هست. او به هر حال آماده است تا مطمئناً آنقدر برجسته باشد که مورد توجه همسایگان خاص قرار گیرد. دای پرخاشگر و الکلی او (بیم مک آنالی، که قبل از تحویل فیلم در آخرین کار خارق‌العاده‌اش به سطل لگد زد) که هرگز واقعاً به فرزند مانع خود ایمان ندارد، وقتی می‌بیند که او از عضوی همنام (قسمت اصلی بدن) استفاده می‌کند، تبدیل به متحد می‌شود. او واقعاً می‌توانست کنترل کند)، تا کلمه «مادر» را روی زمین با تکه‌ای گچ زرد خط بکشد.

در ادامه فیلم، چون زمان گذشته است، در حال حاضر دانیل دی نقش او را بازی می‌کند. لوئیس (اجرای بی عیب و نقص برنده جایزه اسکار برای چنین کاری دقیق و درخواستی). او به تمام ظرافت‌های نگاه، تحولات دقیق یک بدن چرخان، انعطاف‌ناپذیر و گفتمان ضعیف، بی‌عیب و نقص توجه می‌کند، و در نهایت بیماری خود را بدون هیچ ترسی از اطمینان یا خصومت شکست می‌دهد تا تبدیل به یک نقاش، نویسنده، نویسنده، ردیابی تحسین و تحسین شود. آخر ازدواج کریستی با زائده اصلی قابل کنترل خود نقاشی می‌کشد، در فوتبال جاده‌ای اهدافی را به ثمر می‌رساند، بلوک‌ها را می‌سازد، دشمن را در یک مبارزه می‌بازد، تلاش می‌کند تا خود را نابود کند و مجموعه خاطرات خود را می‌نویسد. دیدن دنیا از دریچه چشمان مردی که از وضعیت طولانی مدت خود نترسیده است ناامید کننده است، اما ما نمی توانیم دور شویم. انرژی در روح او که سرشار از تنش، شگفتی و میل به قهقهه زدن در شرایط زندگی است، در عین حال اشتیاق برای به رسمیت شناختن در چشمان عمومی، در طول زندگی او که در زمان تعیین شده به نمایش گذاشته شده است، هرگز کاهش نمی یابد. از مدل‌ها به عنوان یک مرد گرفته تا بازی با معلم زبانش (کمک به او برای قسم خوردن وقتی دیگران هیچ تمایلی ندارند) تا شگفتی صادقانه در کودکی با خانواده‌اش که در جشن‌های شیرین و خزنده جاده هالووین شرکت می‌کنند، دیدگاه او مانند گذشته در مورد در حالی که اطرافیانش در نهایت پیروزی ها و مبارزات او را به عنوان یک انسان بی نظیر و خارق العاده تحسین می کنند. به همین ترتیب اینجاست که ما شاهد ژرفای غریزه غریزه انسانی هستیم. این یک بازنمایی دشوار و در عین حال قدرتمند از یک فرد تخیلی اساساً ناتوان را نشان می دهد که در پایان فیلم می توانیم به سادگی بایستیم و تشویق کنیم. از داستان استاندارد هالیوود منحرف می شود تا اصالت پویا، بخش هایی از بینش قوی و یک تجربه شاهکار کلی را از تماشای معجزه زندگی در درون یک انسان و روح او منتقل کند، بدون ترس از انتظارات برای جستجوی رویاها و رویاهایش. اگرچه کریستی براون واقعی تنها در 49 سالگی از دنیا رفت، این واقعاً یکی از آن فیلم‌هایی است که مدت‌ها پس از دیدن آن در مغز و قلب زندگی می‌کند.

داستان‌های شکست‌دهنده زیادی وجود ندارد که شبیه داستان کریستی براون باشد. مردم او که با فلج مغزی در دوبلین دهه 1930 به دنیا آمدند، فکر می کردند ناتوانی او ذهنی و جسمی است. با این حال، در درازمدت که به درستی تحلیل می‌شود، براون، در یک خانواده معمولی با تقریباً 20 جوان، نیاز داشت که خودش را به حرکت درآورد تا مورد توجه عزیزانش قرار گیرد. او با استفاده از زائده کاملاً کارآمد، یعنی پای چپش، خود را برای آهنگسازی و نقاشی آموزش داد، دو توانایی که استادانه رشد کرد.

اما آنچه که شکل فیلم تاریخ شخصی براون «پای چپ من» را چنین بازگویی خارق‌العاده‌ای می‌سازد، حقارت آن است. جیم شریدان، نویسنده ارشد/مقاله‌نویس و دنیل دی لوئیس، ستاره‌دار، فهمیده‌اند که چگونه این داستان را به گونه‌ای بازگو کنند که فریاد نزنید و به درام متوسل شوند. نبردهای کثیف و صحنه های ناامیدی و همچنین عکس های فوری فوق العاده از پیروزی لحظه ای تله های ساده داستانی بسیار شگفت انگیز هستند، با این حال "پای چپ من" اصیل و به طور طبیعی الهام گرفته می شود.

دی-لوئیس کمترین تقاضا را دارد. ویژگی کردن بازی کردن با هر کسی با چنین ناتوانی های واقعی جدی باید یک کار درخواستی باشد. دی لوئیس تصویری بسیار کامل از کریستی به ما ارائه نمی دهد، با این حال او به همین ترتیب می فهمد که چگونه پیشرفت، بهبود و تفاوت درونی فرد را در مراحل مختلف زندگی اش روایت کند. او در 17 سالگی نقش کریستی را بازی می‌کند، زمانی که ظرفیت زبانی محدودی داشت و واقعاً غیرقابل پیش‌بینی بود، درست مثل کریستی تحصیل‌کرده ذهنی که می‌جنگد تا خود را با این که چرا نمی‌تواند عشق بی‌رحمانه را دنبال کند، سازگار کند. سوژه آخر فیلم، پایه ترین موضوع فیلم است و برای شریدان و همکار شین کاناتون خوشایند بود که واقعاً این موضوع را بفهمند. در هر صورت، دی لوئیس به ما الهام می‌دهد تا آن انبوهی از مولفه‌ها را درک کرده و با آن‌ها همذات پنداری کنیم، و ارائه‌ای ارائه می‌دهد که آنقدر معقول است که اغلب این فرصت را دارید که فکر کنید "وای، او چنین بازیگر خارق‌العاده‌ای است." اینها افتخارآمیزترین بازیها هستند.

اما از طریق ابزارهای بی تکلف اضافی، کار شریدان روی فیلم به همان اندازه قابل توجه است. این داستان در مورد زندگی روزمره و جنگ است. علیرغم این واقعیت که کریستی چنین موقعیت منحصر به فردی دارد که زندگی او را مختل می کند، نبردهای او شبیه نبردهای ما هستند و شریدان کاملاً این ایده را درک می کند. کریستی با محبت، توجه والدین، پرسش های عزت نفس و توانایی مبارزه می کند. نبردهای او به سادگی واقعی تر از جنگ ما (به معنای واقعی و استعاری) نشان داده شده است.

شریدان دقایقی را در اختیار ما قرار می دهد که خانواده عظیم رنگین زمینی و نقطه استثنایی کریستی در آن را در بر می گیرد. نمایش به طور معمول زمانی توسعه می‌یابد که گونه‌ها بیشتر قابل توجه هستند و طنز نیز به همین صورت است. صحنه شامی که کریستی متوجه می‌شود که پزشک/مربی مراقبت‌های اولیه‌اش - بانویی که او او را می‌پرستد - با خواهر و برادرش پیتر ازدواج می‌کند، بهترین تصویر فیلم از تلاش‌های دی لوئیس و شریدان است. شریدان آن‌قدر خوب ساخته شده است که وقتی آماده می‌شویم بیرون می‌آید و دی لوئیس با کارهای تکان‌دهنده‌اش ما را از آن نقطه می‌برد.

بخش مهم دیگر فیلم، برندا فریکر در نقش خانم است. . رنگ قهوه ای. نمی دانستم او برنده اسکار شده است، با این حال چیزی در مورد نمایشگاه های او به عنوان مادر گرامی و زیرک کریستی وجود داشت که فقط فریاد می زد که اسکار قابل ستایش است. محبت او به کریستی و مبارزه مداوم برای او به سادگی بسیار متقاعد کننده و واقعی به نظر می رسد و با توجه به موقعیتش، شفقت زیادی به دست می آورد.

نزدیک به خانه فیلم با توجه به داستان، تکان دهنده است. قابل اغماض شاید این برای توبه تلاش برای ساختن فیلمی که به طور طبیعی حس انسانی داشته باشد، ضروری بود. این دو باید با هم آشتی داشته باشند، با این حال من تصور می‌کنم که این در حال آزمایش برای بازگویی داستانی است که با زندگی سازگار است و داستانی که تعداد کافی دقایق هیجان‌انگیز را فراهم می‌کند تا احساسات ما را به یک سواری هیجان‌انگیز ببریم. تصمیم برای به حداقل رساندن آخرین گزینه مطمئناً تصمیمی هوشمندانه برای «پای چپ من» بود. شرایط براون خود را نشان می دهد - - آنها نباید برای تاثیر هیجان انگیزتر خرد شوند. برای اطلاعات بیشتر از سایت من فیلمmusereviews.com دیدن کنید

در صورتی که تصور می شود شما از نظر فکری تنبل هستید و در واقع واقعاً ضعیف شده اید، نمی تواند عمیقاً ناراحت کننده باشد؟ با کریستی براون، در جوانی، مانند یک موجود برخورد می‌شد، در یک گوشه خوابیده بود، از فرنی معمولی مراقبت می‌کرد و چیزهای ساده‌ای را در سنی نشان می‌داد که مغزش خیلی از چیزهای ضروری گذشته بود. کریستی ناامید، در یکی از صحنه‌های مهم فیلم، گچ می‌گیرد و شروع به آهنگسازی مادر روی زمین می‌کند. خانواده او با تعجب نگاه می کنند. مادر او غرق در لذت است در حالی که پدر "وحشی" او راضی است و او را به عنوان یک قهوه ای واقعی می بیند، گویی او یک حیوان موذی جاده ای است که قبلا توسط خانواده بزرگ شده است. این صحنه دیگری را به یاد می آورد که کریستی وقتی به پیشنهادات محبت او پاسخ داده نمی شود، آشفته می شود. او از عشق «افلاطونی» متنفر است، چیزی که دائماً آن را دریافت کرده است. در واقع، عذاب کریستی را می‌توان توسط افراد مبتلا به فلج مغزی، و همچنین توسط دیگران، برای مثال افراد مسن، کشف کرد. مادربزرگم وقتی شروع به بلوغ کرد و بیمار بود به دنبال درمان مقایسه ای بود. چندین بار، این نوازش او را عصبانی کرد و او از رضایت خودداری کرد. قبل از فیلم، یک زن قوی و دلسوز مسئول کریستی است و مراحل نه تنها برای کریستی، بلکه برای زن نیز مشکل ساز است. کریستی براون، با وجود این، موانع زیادی را پشت سر می گذارد و به یک نقاش، خالق، هنرمند و یک ایرلندی مست ایرلندی تبدیل می شود! علاوه بر این، با وجود اینکه بدون کمک خانواده و متخصصان، او این نبود، اما ابزار اصلی که این موفقیت را به او ارائه کرد، پای چپ او بود. علاوه بر این، این پای چپ به رمانی با نامی معادل تبدیل شد.

دانیل دی لوئیس کریستی براون را اجرا نمی‌کند. او به شدت روی کریستی براون تمرکز می کند. فداکاری عالی و عملاً مانع او نسبت به شخصیت او ما را کاملاً در مورد بازیگری او ناآگاه می کند. چشمان دانیل شگفت انگیزترین دارایی اوست. آنها اساساً به اندازه دهان حاکم کریشنا عمیق هستند (پذیرفته شده است که وقتی استاد کریشنا دهان خود را باز کرد کل جهان باید در داخل آن قابل مشاهده باشد). این یکی از بهترین کپسولاسیون های یک شخص روی صفحه است. در هر صورت، وقتی یک نمایشگاه کلی بحث می‌کند، من معتقدم که برخلاف علم مغز شخص، دانیل مانع واقعی‌تری برای رسیدن به آن دارد. توضیح ممکن است این باشد که کریستی ارتی که رنگ آمیزی شده بود، فرد بسیار پیچیده ای نبود. اطمینان بی امان او توضیح تمایز و درخشش او بود. آنچه من قصد دارم بگویم این است که این نمایشگاه کاملاً گیج کننده ای استثنایی نیست (به غیر از بدبختی روانی در فلج شدن واقعی و ردیابی نکردن محبت واقعی). که من برای ارائه او در «خون خواهد بود» که از هر نظر کاملاً باشکوه است، فراهم کنم. اعدام قطعی دانیل چیست؟ به احتمال زیاد نقش او در TWBB. چه شغلی مشخصه تعهد اصلی او به تکنیک بازیگری است؟ پای چپ من مناسب ترین پاسخ خواهد بود. برندا فریکر، کریستن شریدان و فیونا شاو کمک بزرگی به فیلم می کنند. شخصیت‌های دیگر جزئی هستند و به جای کاهش تکینگی‌های شخصیت‌هایشان، در تکمیل کارها کمک می‌کنند.

فیلم به خودی خود یک تماشای یکباره است - از نظر داستان چندان لایه لایه نیست اما اساساً ناظران را از طریق زندگی مشترک نقاش در ایرلند می برد. بخشی از دقایق فیلم با افتخار نشان داده می شود، به عنوان مثال، دوران جوانی کریستی که با او مانند موجودی محصور در یک گوشه تاریک نگاه می شود. پای چپ من یک نمایش با قدرت بالا نیست، اما یک فیلم زندگی‌نامه‌ای بسیار معتدل است. با این حال آرزو می‌کردم که صحنه‌ها کیفیت احساسی بیشتری داشته باشند، سرعت غوغایی در بیشتر موارد مناسب بود. در واقع، وقتی اکنون کریستی ارتی را رنگین پوست می‌دانم، نه چهره‌ای مأیوس‌کننده، بلکه چهره‌ای شاد و تقریباً دوست‌داشتنی دارم. پانزده دقیقه اخیر بیشتر شبیه یک «فیلم» با ماهیت عملاً کلیشه‌ای آن است، اما من معتقدم که قرار بود عمداً تمام شود تا کیفیت «فیلم» به آن داده شود.

پای چپ من را در انتظار تماشای آن نگذارید. بینش قابل‌توجهی از فیلم، اما ارزش فیلم را تماشا کنید، ساده و ساده با نمایشگاه‌های عالی.

دانیل دی لوئیس کاملاً شاید یکی از با استعدادترین و فداکارترین سرگرم کننده در این دوره از فیلم باشد. کارهای دشواری که او برعهده می گیرد، بدون شکست، ظرفیت هایش را زیر ذره بین قرار می دهد، با این حال هر بار که شاید باورنکردنی ترین نمایشی را که هر یک از ما در هر لحظه تصور می کنیم، ارائه می دهد. چنین وضعیتی برای «پای چپ من» است، فیلمی که او با آن خاطره انگیزترین اسکار خود را دریافت کرد. پای چپ من روایت کریستی براون خالق و صنعتگر ایرلندی است که فلج مغزی شدید را تجربه می کند. وضعیت او به حدی افتضاح است که تکه اصلی بدنش که کاملاً می تواند کنترل کند پای چپش است و در نتیجه نام فیلم است. داستان داستان او را از زمانی که او کودکی بود که به اشتباه تشخیص داده شده بود با نقص ذهنی دنبال می‌کند، تا زندگی بزرگسالی‌اش، جایی که او توانایی‌هایش را ستایش می‌کند، اما علاوه بر این با احتمال پذیرش در جامعه به دلیل شرایطش مبارزه می‌کند. بدیهی است که پای چپ من فوق العاده قوی است.

میزان شفقت برانگیخته شده از شخصیت کریستی براون عجیب است. من نمی‌توانستم بارها و بارها در فیلم My Left Foot: The Story of Christy Brown بیشتر از او ناراحت باشم. وجودی که او رهبری می کند بسیار دردسرساز است و نه به دلایل عرفی مانند زندگی مضر در خانه یا بی توجهی جامعه به دلیل وضعیت او. در واقع، خانواده او در تمام طول فیلم بسیار از او حمایت می کنند و به او اهمیت می دهند و او را دوست دارند. دنیای تخیلی او را با وجود شرایطش تصدیق می کند و به خاطر چیزی که برای ساختن صنعتگری شکست داده است، مقداری قابل احترام و ستایش به او ارائه می دهد. با در نظر گرفتن همه چیز، آنچه کریستی با آن می‌جنگد، اعتراف معتبر به‌عنوان یک شخص است تا بررسی آسیب‌دیده در مورد اعتماد انسان. آرزوی او این است که از عشق غیرعاشقانه عبور کند و چیزی جدی‌تر و واقعی‌تر را در زندگی‌اش تجربه کند، نه اینکه افراد صرفاً او را تحمل کنند، زیرا معتقدند که باید بدون توجه به آن عمل کنند. متأسفانه برای کریستی سخت است که این را به وضوح بیان کند، هم به معنای غیر تحت اللفظی و هم به معنای دقیق. او نمی داند که چگونه این احساسات را به طور مؤثر به افراد منتقل کند، اما به همین ترتیب به دلیل عفونت خود با گفتن هر چیزی مبارزه می کند. این یک چیز است که باید به خاطر بسپارید. از آنجایی که کریستی می‌گوید باید تقریباً به تمام آنچه که کریستی می‌گوید گوش کنید، با این فرض که فقط نیمی از حرف‌هایتان را با بی‌احتیاطی گوش می‌دهید، به نظر می‌رسد که زمزمه می‌کنید. با این حال، به موضوع اصلی من برگردیم، این نبرد درونی بود که شخصیت کریستی براون را هم جذاب و هم بسیار همدلانه نگه داشت.

من تمایل دارم که کار دنیل دی لوئیس در پای چپ من یکی باشد. که برای مدت طولانی در آینده مورد بحث و بررسی قرار خواهد گرفت. این فقط هر معنایی از جهان خارق العاده است. این یکی از واقعاً و از نظر فکری درخواست‌کننده‌ترین شغل‌هایی است که من در هر مقطعی دیده‌ام که روی صفحه نمایش داده شود و دی لوئیس همه چیز را به‌طور بی‌عیب و نقصی می‌گیرد. او به طرز خیره کننده ای قابل پیش بینی با ویژگی های خاص واقعی خود است که غیرقابل انکار و بسیار بزرگ هستند، زیرا این ویژگی بصری مشخصه کریستی براون است. در طول فیلم، وضعیت کریستی با کمک متخصصان و خانواده‌اش به تدریج بهبود می‌یابد، به‌طوری که باعث می‌شود فرد به‌طور قابل‌توجهی سخت‌تر از راه برسد، زیرا او باید در طول فیلم درجه کمبود خود را تغییر می‌دهد. یک تضاد استثنایی غیرقابل انکار در معنای شدید فلج مغزی برای گفتمان و رشد کریستی در بازه های زمانی مختلف زندگی روزمره او وجود دارد، و دی لوئیس آن را به طرز فوق العاده ای از بین برد. بنابراین در پشت سختی‌های واقعی که برای عملی کردن این تصویر مهم است، معیارهای باورنکردنی از ویژگی‌های ذهنی نیز وجود داشت که می‌توان بر آن غالب بود. پشت بیرون بدبخت این شخصیت درونی فوق العاده پیچیده و فوق العاده انسانی بود. پای چپ من به این نکته مهم اشاره می‌کند که کریستی براون نسبت به تعداد بی‌شماری دیگر انسان‌تر بود، که درک این موضوع در حالی که به مردی به ندرت مستقل نگاه می‌کند سخت است و به سختی می‌توان تلاش کرد و درست صحبت کرد. در هر صورت، آنقدر احساس فردی در پشت این بیماری واقعی وجود دارد که نیاز به کار بسیار بیشتری برای دی لوئیس داشت. با این حال، او به طور ماوراء طبیعی آن را کشید و در آن حالت دمیدن روانی انجام داد.

پای چپ من یک فیلم خارق‌العاده است. این مولفه‌های بی‌شمار خوبی در خود داشت، با این حال هیچ چیز با تصویر دی لوئیس از کریستی براون در تضاد نبود. پای چپ من یکی از افرادی بود که به‌طور جدی جذاب و متقاعدکننده‌ای بود که روی آن‌ها تمرکز کردم، بنابراین باید به آن اعتبار زیادی بدهم تا واقعاً احساساتم را به چنگ بیاورم و یک برخورد خارق‌العاده را به من منتقل کنم.

پای چپ من فیلم فوق العاده ای است. این یک فیلم کوچک ایرلندی در مورد یک مرد با استعداد است که با بیماری ویرانگر فلج مغزی تحت کنترل است. چیزی که من در مورد تلنگر جیم شریدان دوست دارم این است که او شروع به ساختن یک فیلم انگیزشی یا غم انگیز نکرد، با این حال حرکت می کند. کریستی براون یک شخصیت واقعی است که با وجود شروع ضعیف خود، به یک صنعتگر و خالق تبدیل شد که آثار و آشکارا انگیزه افراد در شرایط مقایسه را رها کرد. دنیل دی لوئیس چند نمایشگاه پربار ارائه کرد، اما با اعدام برنده اسکار خود واقعاً برای هالیوود شناخته شد. داستین هافمن سال قبل برای اجرای مرد بارانی برنده شد، اعدامی که مسائل مربوط به معلولیت های مشابه را مدیریت می کند. هر چقدر هم که آن ارائه فوق العاده به نظر می رسید، دی لوئیس آن را یک قدم بالاتر برد و تبدیل به شخص شد. همچنین، فیلم نشان می دهد که چگونه جالب باشد. چند صحنه وجود دارد که آنها را بی اختیار می خنداند. کریستی در حال بازی دروازه‌بان در یک مسابقه فوتبال یکی از آن صحنه‌ها است.

من سعی کردم خودم را در حال نوشتن این نظرسنجی یا نوشتن کلمات یا در هر صورت تصور کنم، و تصاویر را صرفاً با استفاده از انگشتان پای چپم به نمایش بگذارم. . دورنمای اینکه خودم این کار را انجام دهم باعث شد تقریباً من را از دست بدهم. این نشان دهنده اهتمام این مرد است، به این دلیل که هر مرد کوچکتری خیلی زودتر تسلیم می شد. در واقع، هر چقدر هم که دی لوئیس با استعداد بازیگری خود به نظر می رسد، تعداد زیادی از صحنه های او باید از طریق آینه ضبط شوند، زیرا او می توانست با راه رفتن به تقلید از فعالیت های کریستی، پاس خود را دریافت کند. فیلمنامه شین کاناتون و جیم شریدان که مشخصا کریستی براون را شخص مقدسی ساخته است. بدیهی است که با استعداد است، اما هیچ هلن کلر. او تنها یکی از آن ایرلندی‌های شورشی است که رفتاری زشت دارد و تفاوت اصلی این است که او نقص دارد. شریدان در ابتدا تا پایان، ارزیابی روشنگرانه ای از مردی درهم و برهم ارائه می دهد. او فیلم متقاعدکننده یا متفکرانه ای نمی سازد، اما افراد می توانند آن چیزها را در سخنان، فعالیت ها و میراث براون بیابند.

این فیلم، کریستی براون (دانیل دی لوئیس) را روایت می کند که در دوبلین داستان صعود کریستی به عنوان یک جوان (با بازی باشکوه هیو اوکانر) را روایت می‌کند که برای تبدیل شدن به نویسنده‌ای پربار نیاز به توجه بی‌وقفه دارد. او سیزده تن از خویشاوندان و پدری نه چندان ثابت بزرگ شد (علیرغم این واقعیت که صحنه‌ی خارق‌العاده‌ای وجود دارد که در آن اذعان می‌کند که هیچ فرزندی از خود را نظام‌مند نخواهد کرد). خانم براون (برندا فریکر) به شدت نسبت به فرزندش ثابت قدم است. او با ناتوانی در صحبت کردن در جوانی، همه را شوکه کرد، به استثنای مادرش، وقتی نشان داد که از همه چیزهایی که در اطرافش می گذرد بسیار آگاه است. او از یک قلم مو با دو انگشت باقی مانده اش استفاده کرد تا خودش را بیرون بکشد. توانایی او در صحبت کردن به لطف مدیریت دکتر ایلین کول (فیونا شاو)، متخصص کمک می کند. در حالی که به دنبال آزادی است، مادرش به خاطر افرادی که از او سوء استفاده می کنند، روی او تاکید می کند.

اگر افراد هیچ ایده ای نداشتند که دنیل دی لوئیس کیست، در حال حاضر می دانند. به عنوان یک سرگرم کننده تکنیک، هنر او تبدیل به او شد. من شیفته ظرافت های نمایشگاهش شدم. او زمانی که باید سرگرم کننده بود، و زمانی که باید می شد یک تند بود. او در صحنه ابتدایی که یک بطری بوربن در یک مراسم افتخاری در او می‌لغزند، یک مست بود. مانند همه مردان، او نیاز داشت که ستایش را دنبال کند. او با سر به دنبال مشاورش افتاد، و وقتی متوجه شد که دکتر کول از کار افتاده است، می توانید فاجعه را در چند صحنه عمیق احساس کنید. برندا فریکر هرگز قدردانی زیادی به دست نمی‌آورد، بنابراین بسیار شگفت‌انگیز است که بدانیم او جایزه موسسه را برای نمایشگاه عالی خود دریافت کرد. او روح اخلاقی فیلم و تأثیری شایسته بر پسرش است.

پای چپ من فیلمی است که در پرتو نمایشگاه های نفس گیر دنیل دی لوئیس و برندا فریکر شما را مجذوب خود خواهد کرد. این نیز تأییدی است که هالیوود می تواند از فیلم های کوچک برای افتخارات بزرگ حمایت کند. پای چپ من برنده بهترین فیلم نشد، با این حال مدت‌ها پیش توافق‌نامه‌ای وجود داشت که برگزیدگان هر زمان که فرصت تغییر گزینه‌ها را می‌پذیرفتند، پای چپ من را برای برنده شدن انتخاب می‌کردند. من با انتخاب موافق بودم من عاشق راه لذت بخش شریدان بدون نوستالژیک بودن فیلم بودم و از نشان دادن جنبه وحشتناک یک "الهام" ادعایی بی میل نیستم. به عنوان یک فیلم انگلیسی ساده تر، این فیلمی است که دیگر برای سینماها ساخته نمی شود. صرف نظر از این، تایید می شود که دی لوئیس یک اسطوره بازیگری است.