🌸 دانلود فیلم New York, New York 1977 (نیویورک، نیویورک)

نیویورک، نیویورک 1977 (به انگلیسی: New York, New York) یک فیلم درام و محصول 1977 کشور ایالات متحده آمریکا, بوده و شما میتوانید برای دانلود فیلم نیویورک، نیویورک 1977 دوبله فارسی روی لینک هایی که برای دانلود در صفحه می بینید اقدام کنید. داستان فیلم به این صورت هست که در روزی که جنگ جهانی دوم پایان یافت،"جیمی" موسیقیدانی خودخواه با "فرانسین" خواننده ای جوان آشنا می شود.رابطه آنها تبدیل به عشق می شود در حالیکه برای بهترین شدن در حرفه خود تلاش می کنند....

این فیلم به کارگردانی Martin Scorsese, ساخته شده‌ است. برای دانلود مستقیم نیویورک، نیویورک 1977 یا دانلود دوبله فارسی فیلم New York, New York 1977 تنها کافیست کیفیت فیلم مورد نظر را انتخاب کرده و گزینه دانلود را بزنید. فیلم ‌نامه این فیلم را Liza Minnelli, Robert De Niro, Lionel Stander, Barry Primus, Dick Miller, Mary Kay Place, Shera Danese, Frank Sivero, Don Calfa, Jack Haley, نوشته ‌اند. همچنین اگر قصد دانلود نیویورک، نیویورک 1977 زیرنویس فارسی با کیفیت 480p را دارید روی کیفیت مورد نظر کلیک کنید.

بازیگران Liza Minnelli, Robert De Niro, Lionel Stander, Barry Primus, Dick Miller, Mary Kay Place, Shera Danese, Frank Sivero, Don Calfa, Jack Haley, در این فیلم به ایفای نقش پرداخته‌اند. نسخه های دیگری از این فیلم هم مانند دانلود فیلم سینمایی نیویورک، نیویورک 1977 دوبله فارسی در پینک فیلم موجود هستند و تنها کافیست بر روی گزینه دانلود فیلم نیویورک، نیویورک 1977 کلیک کنید. همچنین اگر قصد دانلود New York, New York 1977 720p را هم دارید پینک فیلم بهترین مکانی هست که میتوانید از آن برای دانلود فیلم استفاده نمایید.

رده سنی فیلم نیویورک، نیویورک 1977 PG بوده و قبل از دانلود فیلم نیویورک، نیویورک 1977 باید گفت تماشای این فیلم برای افراد زیر PG سال مناسب نیست! این فیلم در ژانرهای درام, موسیقی, عاشقانه, بوده و محصول کشور ایالات متحده آمریکا, هست. زبان اصلی فیلم نیویورک، نیویورک 1977 انگلیسی, بوده ولی ما در پینک فیلم دانلود فیلم نیویورک، نیویورک 1977 دوبله فارسی را هم برای شما امکان پذیر کردیم. اگر قصد دانلود فیلم New York, New York 1977 را دارید باید این را هم اضافه کنیم که امتیار IMDB فیلم نیویورک، نیویورک 1977 6.6/10 از 10 می باشد.

در روزی که جنگ جهانی دوم پایان یافت،"جیمی" موسیقیدانی خودخواه با "فرانسین" خواننده ای جوان آشنا می شود.رابطه آنها تبدیل به عشق می شود در حالیکه برای بهترین شدن در حرفه خود تلاش می کنند...
یک نوازنده‌ی ساکسیفون خودپسند و یک خواننده‌ی جوان در روز پیروزی بر ژاپن (پایان جنگ جهانی دوم) با یکدیگر ملاقات می‌کنند و در حالی‌که در حرفه‌ی شغلی با چالش‌های سختی روبه‌رو هستند، عشقی پُرتنش میانشان شکل می‌گیرد.
روزی که جنگ جهانی دوم به پایان می رسد ، جیمی ، نوازنده ای خودخواه و روان ، با فرانسیس ، خواننده سالن ، ملاقات می کند. از آن لحظه به بعد ، وقتی آنها با شغل خود مبارزه می کنند و هدف اوج رسیدن هستند ، رابطه آنها به عشق تبدیل می شود.
یک ساکسیفونیست خودخواه و یک خواننده جوان لانژ در روز VJ ملاقات می‌کنند و عاشقانه‌ای سخت و دشوار را آغاز می‌کنند، حتی زمانی که کارشان یک صعود طولانی و سربالایی را آغاز می‌کند.

جهت دانلود فیلم New York, New York 1977 (نیویورک، نیویورک) دوبله فارسی و با زیرنویس فارسی به پایین این صفحه مراجعه فرمایید.

برای اینکه یک صنعتگر باشید، برای دستیابی به موفقیت واقعی، باید مجنون، جمع شده، خارج از فضا و چند چیز متفاوت باشد که کاملاً دیوانه کننده هستند. معمولی بودن دشمن بی واسطه و ثابت نوآوری واقعی است. واقعیت این است که یک صنعتگر نمی تواند با صنعتگر دیگری زندگی کند، زیرا آنها یکدیگر را می کشند و پس از آن یا به طور غیرقابل تحملی طاقت فرسا می شوند، یا برای خود یا یکدیگر به طرز غیرقابل تحملی خطرناک می شوند، یا برای هر فرد دیگری که در اطرافشان هستند به طرز تاسف باری کشنده می شوند. اسکورسیزی از آنچه در حال رخ دادن است استفاده می‌کند تا پیچیدگی روابط انسانی، روابط نادرست و طیف وسیعی از تفاوت‌های ظریف از تحقیر آشکار گرفته تا سازگاری آشکار را بررسی نکند. او از آنچه در حال رخ دادن است استفاده می‌کند تا نشان دهد نیویورک در نیروی تخیلی خود، انگیزه تخیلی، و در محور اصلی خود برای شخصیت‌های مبتکر چقدر قوی است. این دو متخصص می‌دانند که چگونه در زمان تولد نوزاد طبیعی خود، یعنی زمانی که نزدیک‌ترین فاصله دارند، جدا شوند. علاوه بر این، هر یک از آنها انرژی مورد نیاز خود را برای رسیدن به بالاترین سطح خلاقیتی که می توانند تصور کنند، پیدا می کنند. شگفت‌انگیزترین جنبه در ناهماهنگی کل داستان این است که هر دو در طبقه‌بندی‌های مختلف خود با آهنگی مشابه که توسط او ساخته شده و شعرهایش توسط او سروده شده است، به صنعتگران برتر تبدیل می‌شوند. آنها قدرت کامل خود را به طور مستقل می یابند، اما در قطعه ای از مهارت که همکاری بی تقلب است. یکی آن را به قطعه ای با ابهت از موسیقی پر جنب و جوش تبدیل می کند و دیگری ملودی قابل توجهی از آن می سازد و هر دو می خواهند بخوانند یا بنوازند یا نیروی نیویورک را در مغزشان، در روان جهان در کل شناخت مردم بیرون بیاورند. تمام دنیا. همچنین، آنها در آینده ملاقات خواهند کرد تا به یکدیگر احترام بگذارند و زندگی را در خیابان های مختلفشان اتفاق بیفتند، به این دلیل که نیویورک نقطه کانونی جهان نیست، بلکه فقط محل اتصال انبوه خیابان ها در خیابان است. سیاره. همه خیابان‌ها همان‌طور که قبلاً رم را تشویق می‌کردند، نیویورک را تحریک نمی‌کنند، انگار که معمولاً به رم ختم می‌شد، با این حال همه خیابان‌های این سیاره در طول زندگی روزمره یک‌باره از نیویورک عبور می‌کنند. بسیار بدبخت است، اما با توجه به این واقعیت که به همین ترتیب به این معنی است که همه خیابان ها از نیویورک ناپدید می شوند و هرگز نمی توانند برگردند.

دکتر ژاک کولاردو، کالج پاریس دوفین، کالج پاریس 1 پانتئون سوربن و کالج ورسای شخص مقدس کوئنتین و ایولین

من فقط 25 سال سن داشتم که تقریباً هیچ چیز در مورد نیویورک، نیویورک نمی دانستم به استثنای اینکه ملودی عنوان را بارها و بارها در طولانی مدت شنیده بودم. با این وجود، تعصبات من مرا متقاعد کرد که فکر کنم این یک ملودیک به سبک کلوپ شبانه خواهد بود و یک رابطه هماهنگ مارتین اسکورسیزی برای شهر اسمی را برمی شمارد.

حقیقت این است که این ترکیبی جالب از هالیوود قدیمی است. تصویر ملودیک/دستگاه موسیقی فرد اسایر با ترسناکی و بی رحمی که به نوعی مشخصه رابرت دنیرو، مارتین اسکورسیزی و در کل تولید فیلم دهه 1970 است. در دی‌وی‌دی، اسکورسیزی یک مقدمه برای فیلم دارد که نشان می‌دهد من و اسکورسیزی در رابطه با آنچه به دست آمده دقیقاً در یک نقطه قرار داریم. او حتی این تصویر را تشخیص می دهد و سعی می کند با درک روش متقاطع خود از این تصویر محافظت کند، با این حال به نظر می رسد حتی او نیز درک می کند که محصول نهایی آنطور که او اعتماد کرده بود، کار نمی کند. کاراکترها برای ماندن در ملودیک برنامه های مالی بزرگ به شدت غیرممکن هستند، دکورها و پیکربندی قدیمی هالیوود با توجه به لحن فیلم ها مرا گیج کرده است، و به خدا نیویورک، نیویورک حدود 45 دقیقه بیش از حد طولانی است. من احساس وحشتناکی دارم که نیویورک، نیویورک را اذیت می کنم، اما به این دلیل است که مشخص است آنقدر کار و فکر زیادی برای ساخت نیویورک، نیویورک انجام شده است که به نظر می رسد بسیار غیرعادی از آب در بیاید. ورود به فیلم اسکورسیزی به احتمال زیاد گیج کننده بود که آیا موزیکال های قدیمی هالیوود و بی رحمی دهه 1970 در یک چشم انداز جمع شده عمل می کنند یا خیر. برای این وضعیت، پاسخ منفی است.

کاباره و شیکاگو هر دو فهمیدند که چگونه می‌توانند موزیکال‌های مجللی باشند بدون اینکه به زباله‌های راجرز و همرستین تبدیل شوند، با استفاده واقعی از بخش‌های ملودیک فیلم‌ها برای کمک به بازگویی داستان‌ها. داستان، با غیرمنتظره بودن (مثل شیکاگو) یا تفسیری (مانند کلوپ شبانه). هیچ‌کدام از فیلم‌ها «پایان خوش» ندارند (همانطور که شخصیت دنیرو عنوان فیلم «پایان خوش» مینلی را در داخل فیلم طعنه می‌زند)، اما هیچ‌کدام از این فیلم‌ها نوع ملودیک آن را نیز به سخره نمی‌گیرند (در نقش اسکورسیزی و شخصیت‌های داخل نیویورک، نیویورک). به نظر می رسد انجام دهد). من هنوز نمی توانم احساس کنم که اسکورسیزی در نهایت از نیویورک، نیویورک غافلگیر شده است، زیرا او نمی تواند موزیکال های هالیوود را چیزی غیر از بی فکری و آشغال جذاب ببیند. این واقعاً افتضاح است، به این دلیل که قبلاً کلاب مردانه و بعد از آن موزیکال های مختلف مانند مولن روژ! علاوه بر این، شیکاگو از آن زمان نشان داده است که چگونه طبقه‌بندی ملودیک را می‌توان رشد داد، معتبر بود، علی‌رغم اینکه همه چیز غالب است بدون از بین بردن/شرم‌انگاری کلاس به طور همزمان.

ده دقیقه آخر فیلم فوق العاده است. لیزا مینلی با آواز خواندن "نیویورک، نیویورک" با صدای عالی، خلقت واقعی را تحریک می کند که تا آن زمان بی توجه و دلهره آور است.

تصور من این است که نیویورک، نیویورک نوعی به روز رسانی دهه 1970 است. از فیلم 1954 "ستاره ای که متولد شدم"، فیلمی که به خاطر داستانش و نمایشگاه مادر لیزا، جودی لورل، مورد احترام قرار گرفت. این دو فیلم یک تفکر کلی مشابه را مدیریت می‌کنند، تفکر شدت در میان یک زوج، زمانی که هر کدام یک صنعتگر نمایشی هستند. علاوه بر این، در این دو فیلم، تماشاگران جنبه مبهم این نوع روابط زناشویی را می بینند.

اما با وجود اینکه نورمن مین (جیمز آجرپز) در «ستاره ای متولد شده است» فردی متفکر است، اما جیمی دویل (رابرت دنیرو) در «نیویورک، نیویورک» نیست. علاوه بر این، مشکل اصلی نیویورک، نیویورک هماهنگ شده مارتین اسکورسیزی در همین است. جیمی یک آدم عاقل که سعی می‌کند به فرانسین ایوانز (لیزا مینلی) احساسات بدهد، به همان اندازه بی‌حساب، بی‌احتیاط و بی‌ادب، به همان اندازه که هر راننده‌ای که می‌توانم نقدش کنم، خودپسند است. او هیچ لطف نجاتی ندارد. با این حال او تقریباً در همه صحنه ها حضور دارد. علاوه بر این، با پیشروی طرح داستان، دست و پا چلفتی همیشه حاضر او به طور فزاینده‌ای در می‌آید. دعوای مداوم بین او و فرانسین راه فرعی مهمی است. اینکه فرانسین چنین خزشی را تحمل می‌کند، داستان را چندان باورپذیر نمی‌کند.

زمان نمایش 163 لحظه‌ای فیلم کمترین کمکی به آن نمی‌کند. این به سادگی نقص فیلمنامه را افزایش می دهد. بخش‌های عظیمی از فیلم ممکن است تغییر کرده باشد.

"نیویورک، نیویورک" یک ملودیک است. با این حال، موسیقی غیرقابل قبول است، جدا از ملودی عنوان و مخصوصاً مربوط به "دنیا به دور می رود"، در حوالی پایان. طرح و مجموعه‌های دوره‌ای برای این داستان زمانی دهه 1940 قابل اعتماد هستند، با این حال مدل موی پودل لیزا جذاب نیست. بازیگری خوبه هر طور که باشد، لیزا مینلی تقریباً با ظاهری مشابه در تمام طول عمل می‌کند، نگاهی کاملاً به سمت آهو در چراغ‌های جلو.

اکثر موزیکال‌ها درخشان و سرحال هستند. این یکی نیست لحن در اینجا کسل کننده، ضعیف، تا حدی دلسرد کننده و نگران کننده است. عکس های فوری مهمی دارد، به ویژه در انتها. با این حال، به طور کلی، اولین دیدگاه درست به زندگی بسیار اشتباه است، و شخصیت اصلی فیلمنامه برای «نیویورک، نیویورک» بیش از یک ریزه کاری واقع گرایانه دهه 1970 به شدت آزاردهنده است.

این چیزهای همه طنزهای ملودیک است: دو فرد هیجان زده و با استعداد با جذابیت ملاقات می کنند، احساسات پرشوری را برای آنها تجربه می کنند، چند خطای جالب را شکست می دهند و با هم در سراسر نیویورک، نیویورک موسیقی می سازند. در هر صورت، برای جیمی ساکسیفونیست جاز (رابرت دنیرو) و خواننده گروه بزرگ فرانسین (لیزا مینلی)، داستان تا حدودی منحصر به فرد خواهد بود. تصورات نادرست بین آنها در واقع یک سرگرمی غوغایی بزرگ است، شباهت ملودیک شباهت قلبی را تضمین نمی کند، و تکمیل سعادتمندانه عموماً مورد تردید است.

بله، "نیویورک، نیویورک" اغلب ناقص است: بیش از حد طولانی است و 100٪ تضمین نمی شود. اولین "قطع آهنگ" دوم فوق العاده غیرعادی است: مینلی شروع به خواندن "You Carried Other Sort of Adoration To Me" می کند بدون اینکه هیچ گروهی از او حمایت کند. از آنجایی که فیلم هنوز به این نتیجه نرسیده است که فرانسین یک خواننده است - و 30 دقیقه تحمل کرده است که فرانسین جیمی را آزاردهنده می یابد - ایده وحشتناکی است که او در آن زمان به یک ملودی تحسین برانگیز نفوذ کند. به طور کلی، هر چند هر صحنه در بین جیمی و فرانسین به خوبی انجام شده است، پیشرفت‌های بین مکان‌های رابطه آن‌ها اکنون و بارها از دست رفته است - شاید به دلیل فیلم‌نامه‌ای که به شدت تبلیغ شده است. با توجه به این واقعیت که آهنگ‌های جدید کاندر و اب را در 45 دقیقه آخر بسته‌بندی می‌کند و به سرعت داستانی را که در ابتدا خیلی آرام پیش می‌رفت، به پایان می‌رساند. هر دو سرگرم‌کننده‌هایی هستند که با اشتیاق تماشا می‌شوند، و به دلیل بسیاری از صحنه‌های تبلیغاتی این فیلم، کارشان در اینجا به‌ویژه پرنشاط است. دنیرو در نقش جیمی مغرور، مغرور، خشمگین فوق‌العاده است و او بر بخش اولیه فیلم حکومت می‌کند. مینلی در نماهای متعدد بسیار شبیه مادرش است، تقریباً با همان قدرت غم انگیز آواز می خواند و در صحنه های مبادله به خوبی با دنیرو همدست است. علاوه بر این، من، به عنوان کاندر و اب، موافقم که نوع ملودی عنوان او قطعی است (با عرض پوزش، سیناترا).

خوشحالم که طولانی ترین قطعه قابل دسترس "نیویورک، نیویورک" را برای دیدن تماشا کردم. گروه "پایان های شاد": پانزده دقیقه قطعه از یک فیلم افسانه ای و بسیار "متا" در داخل فیلم. Minnelli توانایی های حرکتی و کیفیت ستاره خود را نشان خواهد داد و اسکورسیزی به بسیاری از موزیکال های قدیمی اشاره خواهد کرد. در اینجا و در نماهای خاص دیگر، به نظر می رسد که او به سادگی خودنمایی می کند.

بیشتر چیزی که از نیویورک، نیویورک می گیرم نمایشگاه های دنیرو و مینلی است: بازیگری، آواز خواندن، حرکت، و با تمام وجودشان ساکسیفون می نوازند، دو هنرپیشه درخشان دهه 1970 در یک ملودی معمولی دهه 1940.

من هرگز متوجه نمی شوم که آهنگ نمونه صادقانه سیناترا، نیویورک، نیویورک برای اولین بار در نیویورک، نیویورک توسط لیزا مینلی خوانده شده است. ملودی به طور استثنایی برای نیویورک، نیویورک ساخته شده است. این به سادگی نشان می دهد که چگونه چیزی دیر می تواند به سرعت به عنوان یک هنجار قدیمی در نظر گرفته شود!

نیویورک، نیویورک یک نمایش ملودیک استودیویی کثیف است که توسط مارتین اسکورسیزی هماهنگ شده است. او در آن زمان به صورت کک شده بود و در یک رابطه خارج از ازدواج با لیزا مینلی شرکت می کرد. این می‌تواند به این معنا باشد که چرا فیلم با داستانی که در همه جا وجود دارد، اینقدر خراب است.

نیویورک، نیویورک در شب V-J Day در نیویورک اکران می‌شود. جیمی دویل (دنیرو) با پیراهن گرمسیری به باشگاه می‌رود تا به یک خانم ضربه بزند، هر زنی که دست و پا بسته باشد، یک معشوقه نزدیک او می‌نشیند. برایش فرقی نمی کرد. او با سرسختی از خانم های جوان می پرسد که شماره تلفن آنها را نمی داند.

دویل سپس فرانسین ایوانز (لیزا مینلی) خواننده USO را می بیند که پشت یک میز به تنهایی نشسته است و دائماً او را درگیر می کند. نیویورک، نیویورک قبلاً خطای اساسی خود را مرتکب شده بود. دویل یک مزاحم جنسی، یک شادی برای کشتن، یک شپش است.

این وضعیت خراب می شود، دویل از مسافرخانه ای به مسافرخانه دیگر می رود و بر تعهدات می افزاید. او ادعا می کند که یک جنگجو آسیب دیده است. دویل نیز یک نوازنده ساکسیفون است که با تبلیغ‌کنندگان و صاحبان باشگاه درگیر می‌شود. با این حال فرانسین به نحوی تسلیم او می شود و آنها تبدیل به نمایشی برای بازی در کلوپ های شبانه می شوند.

نیویورک، نیویورک هرگز به این موضوع اشاره نمی کند که دویل می تواند دوقطبی باشد یا به نوعی بیش از حد سنگین است که بدون پیش بینی زیاد موضوع را دنبال می کند. . دویل و فرانسین از هیچ جا به هم می خورند و رابطه ای ناپایدار و حتی ظالمانه دارند. وقتی فرانسین باردار می شود، ازدواج ویران می شود.

فیلم در آخرین مراحل گزینه به چیز دیگری تبدیل می شود، زیرا فرانسین به یک ستاره ملودیک موفق تبدیل می شود. در این بخش طولانی، لیزا مینلی را می‌بینیم که اجرا می‌کند (یا برای من ایده خوبی است که می‌گویم، فریاد بزنم) آهنگ‌هایی را نشان می‌دهد که در آن موزیکال‌های MGM دهه 1940 و 1950 در خانه بود. این شامل نیویورک، نیویورک است.

خب، اسکورسیزی کاملاً به رسمیت شناختن منحصربه‌فرد خود را برای موزیکال‌های هالیوود در روزهای قدیم به ارمغان آورد. فیلم به ندرت از نظر داستان و سبک منطقی است. در جاهایی فیلم کسل کننده است. بخش اعظم شخصیت‌های فرعی به ندرت در مشاغل بازیگری مانند کلارنس کلمونز مرتب می‌شوند یا به نظر می‌رسند ناراحت نیستند. این یک شکست در شلیک است، اما بدون علاقه نیست. نمونه‌هایی از تلاش اسکورسیزی برای کپی برداری از پاول و پرسبرگر وجود داشت.

موضوع نگران‌کننده‌تر این بود که دنیرو را تبدیل به یک آدم روانی کرد. من هرگز او را به عنوان یک نوازنده ساکسیفون یا کسی که ممکن است یک گروه را رهبری کند، نگرفتم.

نمایش موسیقی مارتین اسکورسیزی به رسمیت شناختن دوران «بزرگ باند» آمریکاست و رابرت دنیرو و لیزا مینلی در نقش دو یا سه بازیگر و نازنین در آن حضور دارند. فیلم به خوبی پیش می‌رود، رابرت دنیرو سعی می‌کند هدایتش را برای گرفتن شماره تلفن لیزا مینلی فریب دهد و در واقع، نیم ساعت اصلی اساساً به اندازه هر کاری که اسکورسیزی می‌تواند انجام دهد عالی است. اما به طرز غم انگیزی فیلم به سرعت راه خود را گم می کند. توضیحی که فیلم کاملاً کار نمی کند بیشتر به خاطر شخصیت هایی است که اسکورسیزی ساخته است. شخصیت رابرت دنیرو، جیمی دویل، در نقش یک پوسته پوسته‌دار دوست‌داشتنی ظاهر می‌شود که هم سرگرم‌کننده و هم فریبنده است، با این حال به سرعت به یکی از تحقیرآمیزترین شخصیت‌ها در هر نقطه‌ای که در یک فیلم به تصویر کشیده می‌شود تبدیل می‌شود. شخصیت لیزا مینلی، پس از آن، دوباره به دلایل مختلف، ناپسند است. او بدترین قسمت را تحمل می کند که ما به خاطر آن دویل را تحقیر می کنیم. و این مسئله است، او فقط آن را تحمل می کند. او می‌گوید پرش کنید و او می‌گوید چقدر بالاست، و این به ما توضیح خوبی نمی‌دهد که واقعاً روی او تمرکز کنیم، صرف نظر از اینکه او طرف صادقی است. شخصیت‌ها نقطه کانونی هر فیلمی هستند و فیلمی که شخصیت‌های قابل قبولی نداشته باشد برای مردم چالش برانگیز خواهد بود و اینجاست که «نیویورک، نیویورک» شکست می‌خورد.

فیلم در هر صورت کاملاً بدون دقایق عالی نیست. واضح است که رابرت دنیرو در آن بازی می کند و این نماینده خوبی برای هر فیلمی است. ارائه او در اینجا جزو بهترین های او نیست... در حقیقت، این بیشتر نمایش مجدد نمایشگاه های گذشته است. با این حال، حضور دنیرو در صفحه نمایش در همه موارد به حدی است که او را ارزش تماشا می کند، صرف نظر از اینکه آیا او فقط همان کاری را که قبلا انجام داده است انجام می دهد. لیزا مینلی برای من یک تصمیم غیرعادی است. او به وضوح به موزیکال ها در زمان ساخت نیویورک، نیویورک عادت داشت، بنابراین می توانم ببینم که دیدن اسکورسیزی از آنجا شروع می شود، اما او به عنوان یک شخصیت صمیمانه قابل اعتماد نیست، عموماً با توجه به این واقعیت که او به اندازه کافی جذاب نیست... او به نظر فوق العاده سرگرم کننده است، اینطور نیست؟ با این حال، او دقایق فوق العاده سودمندی در فیلم New York, New York دارد. اکثر آنها به پایان در تعداد رقص های عظیم، از جمله "پایان خوش" و، بدیهی است، آهنگ عنوان. "نیویورک، نیویورک".

اما، با وجود تمرکز فیلم، علاوه بر تمرکز; نمی تواند از شخصیت های ناپسندش عبور کند. در صورت وجود، ممکن بود ما یک «کلاسیک» اسکورسیزی دیگر داشته باشیم، اما اینطور نیست. و به طور کلی این باعث می شود که فیلم به دقایق خوب تبدیل شود، در مقابل یک کلیت فوق العاده. که واقعاً مایه شرمساری است.

رئیس مارتین اسکورسیزی به خاطر نمایش آواز زندگی شهری و تحقیرهای آن بیشتر از همه محبوبیت دارد، همانطور که نقطه به نقطه در فیلم New York, New York های تحسین شده ای مانند "راننده تاکسی" (1976)، "گاو خشمگین" (1980) و "رفقای خوب" (1990) بسیار محبوب است. ، در اولین دقایق اجرایی متعددی که او حقیقت خود را نشان داد، با محبت یک ملودیک را با یک پیچ و خم خلق کرد. "نیویورک، نیویورک" (1977) ظاهر شگفت انگیز یک ملودیک تکنیکال MGM در اواخر دهه چهل یا اواسط دهه 50 دارد، از مجموعه های فراوانی که مکر نیویورک را در صحنه های صوتی عظیم در هالیوود بازتولید می کند تا لباس ها و لوازم آرایشی اسکورسیزی. بی عیب و نقص سبک، ظاهر یک بار دیگر از فیلم را منعکس می کند. با این حال، اگر فرض کنیم این تمام چیزی بود که وجود داشت، فیلم یک فعالیت پیچیده و خالی از کار خواهد بود. همه چیز برابر است، شخصیت هایی که این دنیای کاملاً ساخته شده را پر می کنند، کاملاً واقعی هستند، دنیرو و مینلی شخصیت های پیچیده و جالبی می سازند. اسکورسیزی مانند جان کاساوتیس، رئیس بداهه نوازی باورنکردنی، نمایش‌های جریانی را از دو رهبر خود متقاعد می‌کند و رابطه آنها و اختلافات ناشی از شخصیت‌های بسیار ملودیک و نوآورانه آنها را مشخص می‌کند. لیونل استندر نقش مهمی را ایفا می کند، نیویورک بی تردید و محکم او بر صحنه هایش تأکید دارد. با این وجود، ویژگی نیویورک، نیویورک سه نفری اسکورسیزی، دنیرو و مینلی است که در مجموع شخصیت فیلم را تشکیل می دهند.

طرح ساخت توسط بوریس لوون، که خودش «داستان وست ساید» (1961) را طراحی کرده بود. ) درخشان است. نگاه سینما به نیویورک در حوالی سال 1945 دوباره در یک تفاوت شگفت انگیز اصالت شخصیت ها را به نمایش گذاشت و در تضاد قرار داد. László Kovács، فیلمبردار محبوب مجارستانی، به سبک طبیعی استادانه دهه چهل فیلم‌برداری می‌کند و در عین حال از برخی نماهای باورنکردنی جرثقیل برای جلوه‌های شگفت‌انگیز استفاده می‌کند. و با ترانه‌سرایان جان کاندر و فرد اب، که موسیقی آفرینش‌های مرحله اول «کاباره» (1966) و «شیکاگو» (1975) را ساختند، نیویورک، نیویورک فوق‌العاده عمل می‌کند. با این حال، دوباره ملودی عنوان، که از این رو توسط Straight to the point Sinatra پوشش داده شده است، کاملاً مشهور است، با این حال "The World Goes Around" و شماره ملودیک غیرمنتظره مجلل "Happy Endings" که مجموعه‌های مجلل بازبی برکلی را در طول موزیکال‌های دهه 1930 تداعی می‌کند نیز به همین ترتیب است. به تضمین موقعیت تصویر به عنوان بهترین ملودی منحصر به فرد در چهل سال گذشته کمک کنید.

یک اثر هنری نادیده گرفته شده، یک اثر هنری نادیده گرفته شده از فیلم جدید آمریکایی دهه 1970، این را باید دید و قدردانی کرد. دستاورد فوق العاده جدید آن

NEW YORK NEW YORK یک ملودیک غنی از سال 1977 بود که مقدمه اولیه کلاس برای رئیس مارتین اسکورسیزی بود که تازه پیروزی او در راننده تاکسی بود. اسکورسیزی در آن زمان به آشنایی با لیزا مینلی مشهور بود که ظاهراً آغاز نیویورک، نیویورک و نمایش وحشتناک لیزا در برادوی The Demonstration بود. نیویورک، نیویورک که تقریباً بر اساس فیلم 1941 مردی که دوستش دارم و رابطه واقعی خواننده کلیو لین و مجری جان دانکوورث ساخته شده است، این بازگشت به موزیکال های MGM دهه 40 و 50، مینهلی را در نقش فرانسین ایوانز، هنرمند گروه در دهه 40 نشان می دهد. با یک نوازنده ساکسیفون ضعیف به نام جیمی دویل (رابرت دنیرو) احساسات طوفانی دارد، یک مجری خطرناک و پرخاشگر که درونش بیشتر از توانایی او بود، اما استعداد خاصی در زنان داشت و عمیقاً فرانسین را به احساسات گردباد و ازدواج احتمالی الهام می بخشد. سپس فراسین، در آن نقطه، به ستاره‌ای غول‌پیکر تبدیل می‌شود، و جیمی را در بقایای باقی می‌گذارد و چیزی فراتر از آن چیزی است که تصویر او می‌تواند نمایان شود. خط داستانی اصلی ترین چیز در نیویورک، نیویورک نیست که حاکی از یک ستاره است. Minnelli طوری ساخته شده است که شباهت زیادی به مادرش در اثر هنری 1954 دارد. او را در صحنه‌ای که «اما دنیا دور می‌زند» می‌خواند، تماشا کنید و در حالی که آهنگ تیتراژ را می‌خواند به گروه او نگاه کنید... این به طرز وحشتناکی شبیه چیزی است که لورل در فیلم New York, New York 54 پوشیده بود. به همین ترتیب یک عدد خلقت عظیم به نام «پایان خوش» وجود دارد که در ابتدای تحویل قطع شد، که شباهت بیش از حد گذرا به عدد «متولد در تنه» گارلند در A STAR IS Conceived نشان می‌دهد. باید توجه داشت که «پایان خوش» طی یک تحویل مجدد بعدی دوباره به فیلم بازگردانده شد و دینامیت است. در هر صورت، با وجود این انبوه تشبیهات به نمونه سال 54، اسکورسیزی مهر خود را بر این موضوع می گذارد و شخصیت جیمی دویل را به عنوان یک پاشنه شریر، گاهی سرکوبگر و بی احساس معرفی می کند که فکر می کند خانم ها ساکن درجه دوم هستند و همیشه قادر به تصدیق راهی نیست که فرانسین به ستاره مهمی تبدیل شده است. در واقع، اعداد ملودیک در کنار، مینلی یکی از پایه‌گذاری‌ترین نمایشگاه‌های خود را به عنوان فرانسین ارائه می‌کند و دنیرو، طبق معمول، در نقش جیمی دویل در حال اجراست. موسیقی در اینجا هر کجا است، شبیه به یک نفر دیگر در داستان. این پارتیتور ترکیبی از آهنگ‌های عظیم گروه در دهه 40 و ملودی‌های جدید جان کاندر-فرد اب، از جمله آهنگ عنوان است، که بعداً یک آهنگ آبی خاص به خواننده تبدیل به یک آلبوم اصلی شد. نیویورک، نیویورک علاوه بر این به طرح خلق غیر معمول و قابل ستایش اسکار توسط بوریس لون و لباس‌های تئودورا ون رانکل می‌بالد. این برای همه مناسب نیست و احتمالاً برای طرفداران معمولی اسکورسیزی مناسب نیست، بلکه برای طرفداران ستارگان و کلاس، این یک مهارت است که ارزش دیدن دارد... و تلاش برای یافتن برش کارگردان در صورت دسترسی.